lugares olvidados

Con isto das autopistas e autovías acabas por perder o sentido da viaxe e no único que pensas é en chegar. Turismo no lugar de viaxe.
Orixe, destino, distancia total, custo, tempo… Banalidades.
Todo o que queda no medio deixa de existir. O camiño en si deixa de selo.

    

Agora, entre Vigo e Porto, apenas unha paradinha en Viana (Segredos do Mar, O Camelo), algunha que outra excursión ao interior (A Carvalheira, Costa do Vez), ou aquela transgresión na que o restaurante resulta ser fin en si mesmo (Ferrugem).
Logo, polo medio, miles de lugariños que afogan nas propias veleidades do progreso.
E, con eles, ducias dos seus restaurantes clásicos que sobreviven esquecidos dos españois e sen que se lles recoñeza o que realmente valen e o que lograron, cara ao exterior, pola cociña portuguesa.
O Camelo de Apúlia, Casa D’Armas, O Machado, Ibraim, Romando, Pedra Furada…

Imaxe: todocoleccion.net

O martes, aproveitando que Alfonso e José collían o avión en Matosinhos ás catro da tarde, caímos, sen premeditación pero quizá con aleivosía, no Marinheiro de Póvoa.
Había cousa de dez ou quince anos que non nos pasabamos por alí. Unha das últimas, con Pepe e Merce para celebrar a chegada de Anxo…
Anxo xa é estudante universitario…

    

O Marinheiro conserva a estética de barco ancorado en terra firme que o fixo famoso alá polos anos sesenta. Iso si, está perfectamente mantido e actualizado. 
Nos tempos que vivimos, segunda década do século XXI, a estética dos camareiros vestidos de branco impoluto, disfrazados de auténticos mariñeiros, chirría un pouco, resulta un tanto anacrónica.

    

O paradigma de O Marinheiro segue a ser, tamén, o mesmo que o aupou ao lugar que ocupa: o mellor produto do mar de Póvoa; peixes e mariscos de primeira cualidade que se preparan ao gusto do comensal. Ademais, algúns clásicos da cociña portuguesa. Suficiente carta de viños da que pedimos un Quinta do Regueiro, Alvarinho Reserva de 2010; excelente relación cualidade-prezo.
Perfecta diferencia na carta entre racións completas e medias dosis.

    

Despois dos entrantes (manteiga salgada, paté de atún, xamón, melón), Alfonso pide arroz de marisco (media) e José e mais eu o bacallao con broa (unha ración para os dous). Cantidades máis que suficientes e preparacións na liña que os fixo famosos.

    

De sobremesa tomamos unha filloa (crêpe) recheada con xeado de vainilla e flambeada con augardente velha, e outra, tamén con xeado, pero con chocolate fundido e nata. Moi boas. As filloas mesmo apuntaban un fermoso encaixe.

Co viño, un auga e os cafés pagamos un prezo moi axustado, sobre os 23€ por persoa.
Polo espazo, o servizo, a materia prima, a cociña… e a conxunción de todo o anterior co prezo, un local esquecido que ben merece ser rescatado da memoria para ocupar o lugar que realmente merece.

Restaurante O Marinheiro
Rúa Gomes de Amorim 1842
(Estrada Nacional 13)
Fontes Novas / A Ver-o-Mar
4490-091 Póvoa de Varzim
Teléfono: +351 252 682 151
Fax: 252 682 151
GPS: 41.398139ºN  8.766641ºW
Localización en Mapas de Google
Michelín: Mencionado
BCBM: Mencionado

de voda en don chiringo

Organizar unha comida de grupo sempre é un compromiso.
Se o grupo é heteroxéneo a cousa complícase. E de pouco vale pensar no alivio que supón que non se trate dun grupo numeroso.
Organizar  unha reunión familiar é dobre compromiso.
Pero se do que se trata é de comer despois dunha cerimonia de voda civil na que un dos contraentes é o teu irmán maior, pasa dos cincuenta, vive (case) nos avións, e ten (case) todo o que se pode querer e ter nesta vida, a dificultade alcanza o límite da misión imposible (case).

Cando me tocou pensar na comida para despois da voda de José e Alfonso, enseguida e non sei por que, non hai moito que o ceñecemos (ver) , veume á cabeza Don Chiringo.
Eramos poucos, as previsións apuntaban a non máis de dez: a familia máis, máis directa e un único amigo, este que para os afortunados sobrevive á distancia, aos anos e ás incontables diferencias e ás desavenencias irreconciliables. Román.
Poucos… pero cada quen, aínda que irmáns, fillos do seu pai e a súa nai.
Dicir que desde o primeiro correo electrónico, a atención, as facilidades e o trato que recibín de Arantxa e Santiago foron excepcionais. Pola profesionalidade, si, pero sobre todo pola calidez, por ese facerte sentir un cliente especial, único nese momento.
Non houbo ningún problema e pronto chegamos ao acordo dun menú de 35 € que Arantxa modelou con arrobas de enxeño e sabedoría para dar resposta a todo tipo de teimas, alerxias e gostos individuais que hai no grupo.
Aí o vai.

    

Comezamos cun aperitivo de lacón prensado. Moi rico. Cun toque de salgadura extra que salientaba aínda máis os sabores.

        

Tres entrantes. Tres iconas de Don Chiringo que están a alcanzar unha máis que merecida sona. A empanada de polbo e queixo (un bocado especialmente memorable), o pincho de calamar á prancha sobre pemento verde e sobre cama de cebola pochada e tosta de pan (foi o bocado máis excitante da nosa primeira visita) e unha das teimas de Alfonso, un deses pratos que deleitan o momento e logo dan que falar: a ensalada na súa bóla de cristal, neste caso tirando aos sólidos de parrulo. Á hora de bater a ensalada todo son festas.

    

De peixe, a metades entre o bacallao e o robalo, para adaptarnos a todos os gostos. Calquera dos dous no seu punto, cociñados con técnica e toda a man necesaria para manter o sutil sabor de cada quen.

A carne, unhas carrilleras de tenreira galega (a fazula, a bochecha do animal) magnificamente traballadas con viño tinto. Con bocados así estou disposto a retomar en calquera momento a miña esquecida carreira de carnívoro impenitente. Tenras, suaves, melosas, un bocado exquisito.

   

Como estamos a 23 de decembro, ás portas do Nadal, había que conxugar a estrela do momento, o xeado de turrón, co protagonista de sempre, o chocolate; é Arantxa quen propón dúas sobremesas diferentes, cada unha co seu protagonista e o seu propio armazón de acompañamentos.
Sen desmerecer a crema de chocolate, quen arrasa é o turrón.
Tanto que José, experto cociniñas dotado dun sexto sentido gastronómico excepcional, lle pide a receita a Arantxa. En contra de calquera tipo de divismo ou egocentrismo explica a receita do xeito máis natural… e logo tráea escrita nunha tarxeta. Detalles que marcan a clase e a diferenza.

     

No tocante aos viños quen manda é Santiago. Comezamos cun Ribeiro branco: Cunqueiro Milenium 2010, pasamos a un tinto, tamén do Ribeiro: Abadía de Gomariz 2009, e acabamos cun Ribera del Duero La Planta 2009. Calquera dos tres á altura da comida aínda que posto a elixir, eu quedo coa conxunción perfecta do Cunqueiro coa ensalada e do Ribera coas carrilleras. Pero isto, claro, é cuestión de gustos persoais.

Xa cos cafés, Arantxa regálanos cun turrón de chocolate da súa autoría que levanta auténticas paixóns.
En definitiva, eu, como organizador dentro do grupo, quedei como un auténtico señor. Non escoitei máis que parabéns e eloxios para o local, para o servizo, a comida, os pratos, todos e cada un. A satisfacción era evidente mesmo para aqueles que, a estas alturas, xa son difíciles de sorprender.
Cando transmito as felicitacións e o meu agradecemento a Santiago e Arantxa, recibo como resposta que eles se deben a min, por ser o organizador e a persoa que en todo momento contactou con eles, e que o que máis lles vale é a miña opinión, a miña satisfacción.
Pois o dito. Todo Perfecto. Grazas. Moitas grazas por todo.

laurel. toñi vicente

Hai un ano xusto, finais de 2010, visitabamos Laurel, restaurante de Toñi Vicente, daquela, en Noalla, Sanxenxo.
Aproveitaba a ocasión para escribir a miña modesta homenaxe a Toñi por todo o que representou no meu espertar e posterior camiñar por este mundo do coitelo e garfo.

    

O sábado fomos renovar votos, con Maru Diego e Roi -ten que ir afacéndose-, ao último proxecto de Toñi Vicente: un novo Laurel, no porto de san Adrián de Cobres.
Na súa entrevista ao Faro co gallo da inauguración, Toñi adiantaba que se trataba dun proxecto rompedor, un achegarse -físico e culinario- ás orixes, ao sur, a Vigo, á tradición, á cociña familiar do Pé do Muño  alá por terras de Tomiño.

 

O contorno do restaurante é marabilloso. Unha palafita literalmente enriba do mar, sobre postes de madeira, no porto deportivo de san Adrián de Cobres (o local que antes ocupou o Noray).

  

O interior, aberto en todo o seu perímetro ao mar, mantén o ‘toque’ Toñi Vicente, un estilo que, antes dela, era difícil atopar nesta nosa Galicia. Ese plus de sinxeleza, de cores pastel tirando a neutras só rotas pola arte multicor que colga das paredes, un centro navideño aquí, claridade, limpeza decorativa, orde, delicadeza, sobriedade, equilibrio, cada cousa no seu lugar… Os asentos, algún cadro, a vella pintura de Laxeiro… iconas que levan con ela moitos, moitos anos e colaboran nesa certa sensación de regreso a casa.

A proposta, como prometera a cociñeira, é clásica, a propia dun local que ofrece ‘Pata con Garbanzos’ todos os xoves e ‘Lacón con Grelos’ os domingos. Ademais, e unicamente por encargo, un menú de degustación de 35 €, moi na liña do que tomamos hai un ano en Revolta (ver).
Entre os entrantes, algún marisquiño bivalvo (as ameixas fritas ao cilantro ou as navallas ás prancha) e moitos clásicos (as croquetas, empanada, o carpaccio de polbo, o salmón marinado, revoltos…).
Peixes centrados na pescada, o bacallao e o peixe sapo enfrontados a diferentes preparacións (á galega, á prancha…)
Das carnes, o magret de pato, o clásico solombo á pementa verde ou ao queixo de Cabrales (lembro cando o tomei por primeira vez no Síbaris…), perdiz en escabeche morno (que por certo hoxe non quedaba), etc.
Carta de viños bastante curta pero equilibrada e ben confeccionada tanto en denominacións como en prezos.

 
 

Malia a reconversión -en especial de prezos- Toñi non perde os bos costumes e obséquianos cun chupito de crema que, quente como vén, axuda a entonar os corpos e preparar os estómagos. Compartimos as croquetas, a empanada (de bonito) e unhas zamburiñas á prancha.

  

De prato, un pixín á prancha (Carmen), dúas de fígado de parrulo braseado sobre torrada, e eu o bacallao con cebola pochada e cachelos.

   

De sobremesa eu tomei a, tamén clásica, Torrada da miña nai con xeado de piña, Carmen a Torta de mazá quente con xeado de vainilla, e Maru e Diego o Coulant de chocolate.
Total, con cafés, augas e un Ébano (por certo, un Ribera que xa me sorprendeu no seu momento, que me gusta ben, e cunha magnífica relación calidade-prezo, moi válido para comer en restaurante), dicía que pagamos apenas os 30 euros por persoa.

 

Por moitos avatares que teña pasado nos últimos anos, Toñi Vicente segue a ser Toñi Vicente, coa súa man para os puntos de cocción, coa técnica, a experiencia acumulada ao longo dos anos, con ese especial sexto sentido para a cociña, coa súa tremenda sensibilidade…
Imaxinade o que pode resultar de dedicar todo o anterior a pasar unhas zamburiñas pola prancha, ou a ligar a bechamel para as croquetas, ou a preparar a torrada da nai e poñela de base a un figado de parrulo pasado pola brasa.
Un luxo. Un auténtico luxo… agora ao alcance de todos.
O que si, termos moi claro para evitar malos entendidos a que imos a Laurel.
Non a degustar as creacións que fixeron de Toñi Vicente a gran innovadora da cociña galega, a que sentou as bases do espléndido momento que hoxe vivimos, senón a aplicar todo aquilo a un simple solombo con patacas.

Laurel
Toñi Vicente
Porto deportivo. San Adrián de Cobres s/n
36142 Vilaboa
986 672 582
GPS: 42° 18' o4.65"N,   8° 39' 18.42"W
Localización en Mapas de Google

restaurante dop. porto

O restaurante de Rui Paula en Porto ocupa unha parte do Palácio das Artes, con fronte ao Largo de Sao Domingos, unha das zonas máis quentes da cidade.
Porta con porta coa tenda de Paulo Lobo, a carón do rehabilitado Mercado Ferreira Borges, fronte á sede do Instituto dos Vinhos do Douro e Porto, San Francisco, Palácio da Bolsa, rúa das Flores… e a cen metros do Cais da Ribeira.
Nesta ocasión descubrimos, ademais, unha tenda de obxectos e mobles creativos, con especial atención ao mundo de Álvaro Siza Vieira. Take Away Porto, no lateral do Palácio, na rúa Ferreira Borges s/n.

O DOP é un restaurante de corte moderno nun contorno tradicional; pedra, madeira, tons brancos, iluminación moi dosificada, mínimos detalles que estorben a degustación da comida. Dúas alturas, unha, a de arriba, para fumadores.

  

A sensación en todo momento é de tranquilidade, de sosego, dun coidado intimismo, de acollemento… sensacións moi agradables para enfrontarse a unha boa comida.
O servizo é magnífico, impecable, atento e próximo pero sen atosigar, sen excederse en ningún momento das súas funcións. (ver savoir-faire).

  

Comezamos polos presentes do chef, o viño espumante rosé do que xa vos falei (ver savoir-faire) e dous minibocados: un ‘hambúrguer’ penso que de farinheira branca cociñada (o meu coñecemento dos diferentes enchidos portugueses non chega para poder asegurar), e un ‘hot dog’ no que o pan semellaba dúas patatillas moi crocantes cun bocadiño dalgún tipo de bacon cun aire de mostaza no interior. Calquera dos dous, orixinal, sorprendente e moi, moi rico.

  

A entrada de Carmen é unha ensalada de lubrigante con vinagreta de cítricos. Eu tomei os ovos de codorniz con vieiras e vinagreta de mostaza. A vieira forma un gran conxunto co ovo e o aire de mostaza, sen pasarse co contraste de sabores, moi delicado, aterciopelado en boca, riquísimo. O lubrigante de Carmen, perfecto, con certa tendencia ao oriental, o lubrigante cun aire de tempura, de acompañamento unhas follas de pasta filo recheadas con queixo fresco aromatizado; a vinagreta de cítricos á contraste ao bocado.

  

De prato, Carmen un peixe sapo con pure e salsa de trufa, e eu o bacalhau cociñado a 55º acompañado de puré de garavanzo (grão-de-bico). O bocado de tamboril sóubome a gloria, ben de cocción, de textura, e moi substancioso.
O bacallao (acabarei por converterme nun experto en bacallaos) na liña esperada, simplemente fantástico; branquiño, sedoso, no seu punto de coción e sal, desfacéndose en lascas perfectas…

As sobremesas (que como xa comentei viñeron acompañadas dun par de copas de Porto), unha auténtica festa para os sentidos. Para empezar, un bocado sorpresa: explosión de frambuesa; eu, a homenagem á améndoa do Douro e Carmen o bosque de chocolate con xelado de eucalito; calquera dos dous, suma de bocados variados xogando con sabores, texturas e, no caso do chocolate, temperaturas; bocados inolvidables: nube de améndoa caramelizada, escuma, tella, boliño de améndoa…

Como xa comentei, aínda nos trouxeron un bolo de chocolate: chocolate negro por fóra e torta de chocolate e manteiga por dentro. Boísima. Tamén un par de bombóns co café.
Por certo, que xa me quedaba atrás, bebimos auga e dúas copas do Douro tinto de Rui Paula. Gustoume.
Por todo o anterior pagamos algo menos dos 60 euros cada un.

De ter que pór un ‘pero’ á comida, non estou moi certo de que se trate de casualidade, é que tres dos catros pratos levan como acompañamento distintas variacións de puré.
Estamos ante unha observación para falar máis polo miúdo e que, creo, ten bastante que ver coa reflexión de fondo sobre a restauración portuguesa e a guía Michelín. Prefiro deixala para unha próxima entrada con protagonismo propio.

     

En calquera caso adiantar que este DOP de Rui Paula é un deses restaurantes dos que saes pensando que a vermella non está a tratar nada ben á restauración portuguesa.
O local é amplo, fermoso, cómodo, á altura das máximas esixencias. O servizo, perfecto, moi profesional sen perder a personalidade propia. Carta e tratamento do viño excepcionais (acada 4,9/5 puntos na valoración da revista Wine). Carta ampla tanto en pratos soltos como tamén en menús (Douro, Do mar, Das Artes).
E, por riba de todo, a cociña; imaginativa sen esquecer a tradición trasmontana de Rui Paula, elaborada en base a produtos de primeira cualidade tratados con puntos de cocción e técnicas moi salientables para chegar a resultados en todos os casos implecables, en moitos, perfectos.
Certo que leva pouco máis dun ano en funcionamento e que as guías –es especial a vermella-  son remolonas á hora de incorporar novidades, pero non é menos certo que este foi tempo suficiente para facerse unha sona e un oco protagonista na  maioría das referencias da gastronomía portuguesa de elite.

Restaurante DOP
Degustar e Ousar no Porto
Chef Rui Paula
Largo de São Domingos, 18 (Palácio das Artes)
4050-545 Porto
Teléfono: 22 201 4313
Móbil: 91 001 4041
E-Electrónico
Web
GPS: 41º08'34.07"N  8º36'52.75"W
Localización en Mapas de Google
Revista Wine: 4,9/5
Entra na Guía BCBM
(O DOC é Garfo de Ouro 2011)