o miolo

tolerancia cero

Como o prometido é débeda, e sen máis preámbulos, paso a completar a entrada destes días atrás (Un mundo machista) na que analizaba as consecuencias para dous grandísimos cociñeiros galegos (Toñi Vicente e Marcelo Tejedor) dos erros onde eles mesmos se meteron.
sansebastian10-ig
Se daquela escribía que as consecuencias para Toñi Vicente foron moito máis demoledoras que para Marcelo, e se opinaba que detrás desta situación podía haber evidentes pousos de machismo (poida que por omisión máis que por comisión, pero a fin de contas machismo, tolerancia ante unha sentenza por malos tratos de xénero), agora trataríase de tentar demostrar a miña hipótese de trato desigual a través do estudo dos resultados de introducir en Google o nome dos dous e analizar as quince primeiras referencias que nos devolve o buscador.
Para empezar, no caso de Toñi Vicente, das 15 primeiras referencias en Google, 3 son anteriores á crise das vieiras (un blog alabando a Toñi, unha páxina de empresa coa biografía e receitas da cociñeira e a ligazón ao local en Compostela a través de Google Maps).
Outras 9 entradas son de datas arredor do 7 de setembro de 2008, día en que saltou aos medios o asunto das vieiras. Destas, 8 son páxinas de medios de comunicación (4 con imaxes e vídeos sobre a detención, 3 información da detención e a cuarta información-opinión sobre a ‘comida de desagravio dos intelectuais’); a novena daqueles días é un blog cunha entrada na que, co pretexto da comida dos intelectuais, realiza unha crítica de Toñi Vicente polo tema das vieiras.
As tres referencias posteriores son dúas de medios de comunicación que informan unha do peche do restaurante de Santiago e a outra do seu regreso ao seu actual proxecto en Revolta. A última é unha referencia nun blog na que, coa desculpa do peche en Santiago, lembra a Toñi de xeito agarimoso.
No tocante a Marcelo Tejedor atopamos os seguinte 15 primeiros resultados.
Tres son anteriores á condena: dous de medios de comunicación (un información do nomeamento como ‘galego do mes’ e outro unha entrevista con Marcelo) e o terceiro a crónica dunha comida en casa Marcelo por parte dun portal gastronómico.
Catro (fronte a nove) das páxinas teñen data arredor do 16 de maio de 2009 e todos son medios de comunicación que informan, en tres casos da condena e no cuarto da retirada dun galardón a Marcelo por mor da condena.
O resto das referencias (oito, fronte a tres) son posteriores á sentenza.
Unha (a primeira) é  a ligazón á páxina de Marcelo no portal de Os Nove; na ligazón ás imaxes de Google a primeira é unha foto de Marcelo con Adrià; cinco son medios de comunicación ou os propios organizadores que informan da participación de Marcelo Tejedor en distintos eventos gastronómicos mundiais (Madrid Fusión, Salón Internacional de Hostelería e Restauración de Lyon, Saboreart millesime de Sao Paulo, etc.).
A última é a entrada dun blog no que considera a perda da estrela por parte de Marcelo como ‘danos colaterais’.
SQD.
Obviamente, algo falla.
O trato en Internet non é o mesmo.
Pero, que é o que falla?
tolerancia_cero3
Comín en Casa Marcelo cinco ou seis veces. Sinto unha especial debilidade pola proposta de funcionamento e pola cociña que elabora, por aquel xeito de cociñar cara ao público, polo local en si...
Nunca fixen a entrada de Casa Marcelo neste blog porque desde que empecei a escribir non volvín por alí.
Agora podo dicilo: tampouco volverei.
E, salvo accidente, a anterior foi a última vez que escribín o seu nome no meu blog.
Eu non xulgo.
E moito menos condeno. 
Para iso está a xustiza. E neste caso xa o fixo.
Eu actúo dentro das miñas limitadas posibilidades.
Coa miña particular vara de medir (nin boa nin mala pero miña), a violencia de xénero, ademais dunha lacra difícil de erradicar que está a producir resultados devastadores, é unha das peores barbaridades que un home pode cometer.
O único xeito de acabar con ela é non calar.
tolerancia_cero6
Aplicar ata as últimas consecuencias a máxima de tolerancia cero.
Todo o que non sexa tolerancia cero é complicidade.

taberna loureiro a ruda

Pagar 50 euros-persoa por unha comida é relativamente fácil.
Ben, creo que non me expliquei na medida do que pretendía. Refírome a que se estás disposto a pagar 50 euros por unha comida tes oferta suficiente como para non equivocarte. E ademais, moi diversa.
Entre outras opcións, tiras de guía gastronómica e santas pascuas.
Bastante máis difícil é comer ben por dez euros. Ou, o que é o mesmo, comer catro persoas por eses mesmos 50 euros que ás veces pagamos por unha soa comida.
Tamén hai oferta. Pero hai que saber atopala.
Diso se trata nos furanchos e asimilados.
Seguindo a liña destes días atrás (Os furanchos de Covas e o Furancho Gardenia), hoxe, para pechar a semana santa, tócalle a quenda a un bar con nome ben pouco apetecible. A Ruda é un deses locais no Salnés, foi furancho, e así o lembran no propio nome (loureiro), e hoxe son un pouco máis, pero sen renunciar ás raíces, á esencia dos viños da casa (Albariño e Barrantes), das racións típicas (tortilla, richada, zorza…) e dos prezos baixos.
Bar Loureiro A Ruda 1
A Ruda está Castrelo, Cambados. Se vas pola estrada de Vilalonga (estrada de Cambados a Dena, Vilalonga e O Grove-Sanxenxo) desde Cambados, despois de cruzar o río (deixando o Tropezón á esquerda), a cousa dun quilómetro e tamén á esquerda están os Salesianos. Cando remata a leve encosta dos Salesianos topas unha desviación á dereita que vai a Casgtrelo; tiras por ela ata que atopes o letreiro de A Ruda.
Por certo, seguindo por esta mesma estrada de Castrelo, ao fondo, xunto ao mar, está o Dos Islas.
Non me dá chegado o día de volver ao Dos Islas a facer fotos e poder contarvos algo máis do que co paso do tempo está a se converter nun dos meus favoritos para comer ben no Salnés.
Bar Loureiro A Ruda 3
A Ruda non é un furancho ao uso; se acaso, un furancho reconvertido á nova lexislación (ver Algo arredor dos furanchos); o local xa é un pouco máis coidado, máis luminoso, non ten esa feitura de baixo destartalado e ademais agora usan manteis de ule.
Bar Loureiro A Ruda 6  Bar Loureiro A Ruda 4
A oferta tamén vai máis alá da sota, cabalo e rei dos furanchos (aínda que as tortillas, a zorza e a richada sempre están aí, e ben boas, por certo).
Un dos produtos estrela (e tamén dos meus favoritos) son os ovos estrelados con pan de millo; ademais, están o chourizos ao viño, os calamares,  as croquetas, os pementos de Padrón…, ás fins de semana normalmente cordeiro, xamón asado e codillo de porco estufado. Nalgunha ocasión, preguntar primeiro, cocido.
Bar Loureiro A Ruda 11   Bar Loureiro A Ruda 13
Tomamos unha de ovos estrelados e outra de richada. Para nós, máis que suficiente.
As racións, en especial as de carnes sobre patacas fritidas (richada, zorza, lombo…), son xenerosas, normalmente para compartir.
Ademais, sempre estás a tempo de pedir algo máis.
Bar Loureiro A Ruda 18   Bar Loureiro A Ruda 16
A Ruda ten unha importante oferta de sobremesas caseiras. Algunha que outra torta, case sempre a de chocolate (a clásica de galletas da avoa), e algunha crema tipo natillas.
Hoxe, en concreto, Carmen pide a torta de chocolate e eu unha crema de laranxa.
Coa bebida (palomita de medio litro de Albariño e auga), pagamos 21 euros entre os dous. Pouco máis dos dez euros por cabeza.
Coa oferta que ten, a calidade da cociña familiar, os viños e sobre todo os prezos, non é raro chegar e non atopar mesa, sobre todo en verán e sábados e domingos. Convén reservar.
A nivel horario tamén van un pouco na liña dos furanchos e antes de achegarse alí hai que informarse se está aberto ou non.
Taberna Loureiro A Ruda
Lugar de O Adro – Castrelo
36650 Cambados
Teléfono: 671544546
GPS: 42º28’53”N  8º48’39”W
Localizacion en Maps de Google

furancho gardenia (covas)

Como dicía onte, aproveitamos esta semana de vacacións para inaugurar a temporada de furanchos.
Perdín un pouco a noción do tempo pero sei que hoxe é sábado.
Furancho Gardenia Cobas 3
Decidímonos polo Gardenia, en Covas.
Luz ten o número de teléfono e chamamos sobre a unha e media para encargar o seu prato estrela: o bacallao (ten unha hora longa de preparación e seica en momentos punta e sen reserva non o serven).
Furancho Gardenia Cobas 4   Furancho Gardenia Cobas 5
Chegamos sobre as dúas e, agás un par de paisanos na barra, tomando o viño cun bocado, o furancho está baleiro. Local amplo, novo, moi limpo, ben coidado, cun par de detalles de bo gusto, como a maioría dos furanchos un pouco escuro.
Furancho Gardenia Cobas 8   Furancho Gardenia Cobas 16
Pedimos unha palomita de branco e outra de tinto (cada unha de medio litro) e co viño tráennos unha fontiña con richada; pouco, para matar o bicho mentres esperamos. Está rica.
E o viño tamén. Especialmente o branco, que o que máis me tira.
Furancho Gardenia Cobas 11
Empeza a chegar xente e cando nos traen o bacallao está practicamente cheo.
O bacallao resulta ser ao forno, en barro, sobre unha capa de ceboliña e patacas. A diferencia do típico portugués, amarelo, co colorante. Catro postas de campionato e compango moi abundante. O bacallao está sensacional.
Recoméndoo especialmente pero xa vos digo, hai que encargalo.
Furancho Gardenia Cobas 12   Furancho Gardenia Cobas 14
De sobremesa pedimos uns tacos de queixo con marmelo.
Café de pota (habitual nos furanchos pois non poden ter máquina de café) e gotas.
Furancho Gardenia Cobas 15
Ademais do bacallao (insisto, encargade!) vemos saír tortillas de patacas, zorza, polbo, richada, algunha fonte de embutidos-queixo, etc.
Nós somos catro e saímos por trece euros por barba.
Así, non paga a pena cociñar na casa.
Furancho Gardenia (Covas)
Se nunca estivestes en Covas, e para orientarvos, podedes utilizar as indicacións da entrada Os furanchos de Covas
Lugar de Aldea de Abaixo
Estrada provincial PO-9302
36638 Covas-Meaño
Teléfono: 986 747 697
GPS: 42º28’45”N  8º46’39”W
Localización en Maps de Google

os furanchos de covas

Aproveitando estes días de vacacións, inauguramos a tempada de furanchos.
Furancho Gardenia Cobas 2
Descubro que por aquí, no Salnés, tiran máis pola denominación ‘loureiro’ que pola clásica de furancho.
En todo caso, o mesmo can…
Viño da casa (por esta zona branco Albariño e tinto Barrantes) e algo para empurralo. Normalmente as tortillas nas súas diferentes variedades, a zorza, a richada… nalgúns casos calamares, polbo… e pouco máis (e, para que máis?).
Mapa Covas
Hoxe deixo as indicacións para chegar á zona dos furanchos de Covas
Situándonos na autovía do Salnés, temos que saír onde marca vía rápida a Cambados e Vilagarcía (tamén a Armenteira). Xa na vía, moi cerca, aproximadamente un quilómetro, está a primeira rotonda, a de Ribadumia; esta rotonda é onde está a oficina de turismo e o aparcamento que utilizamos por este lado para a ruta da pedra e da auga.
mapa1
Deixamos a rotonda pola saída contraria a onde está a caseta de turismo; percorremos pouco máis de un quilómetro e nunha curva á dereita está a desviación con letreiro a Covas (é a segunda, antes xa deixamos atrás outra indicación a Covas).
mapa2
Por estrada xa bastante rural avanzamos outro quilómetro algo longo ata chegar ao segundo cruce; un pouco antes, á esquerda, atopamos un campiño que en temporada alta funciona como aparcamento.
mapa3
A partir de aquí, xa so nos queda elixir porta e entrar.
Tanto a dereita como esquerda, cada casa coa póla de loureiro seca é un furancho.
Hainos mellores e peores, con máis oferta e con menos, máis coidados e tamén trapalleiros, en fin, aquí cada quen ten os seus gustos e quen manda é o viño.

un mundo machista

Recoñezo que levo tempo madurando esta reflexión.
Recoñezo que non foi doado. Que co paso do tempo fun evolucionando.
Recoñezo que nun primeiro momento pensei en bautizala como ‘un mundo masculino’, que logo pasei a ‘un mundo machista?’ e que, por fin, hoxe tendes o paso final da reflexión.
Recoñezo que un contido coma o presente non admite suavización, non quere imaxes que nos desvíen da atención principal.
Hai un par de semanas, e a raíz da nosa visita ao restaurante Alborada, resumía os catro grandes momentos da miña formación como tombacazolas. Eran, por orde cronolóxica, Toñi Vicente, Os Nove (mención especial a Marcelo Tejedor), Sergi Arola e, por fin, e como motivo do momento, Luis Veira.
Foi tal, que durante a maduración tiven o corazón algo así como ‘partío’. No ollo da controversia estaban dous dos nomes que máis me marcaron gastronomicamente: Toñi e Marcelo.
Sen entrar en matizacións ou detalles, os dous implicados en senllos expedientes xudiciais.
A miña intención sempre foi situarme nunha posición equidistante entre dúas situacións con notables diferenzas pero tamén con moitos puntos en común. A pretensión non é nin inculpar nin exculpar (para iso está o sistema xudicial), senón analizar os xeitos de reacción social desde unha perspectiva externa de quen nesta disputa non ten máis información que a dun soldadiño de a pé.
O punto máis relevante do tema pode estar en que ela, Toñi, resultou imputada por unha actuación que afectaba de xeito directo ao seu labor como profesional, como cociñeira (‘Delito contra a saúde pública’). A día de hoxe non teño información de xuízo nin condena.
Pola contra, el, Marcelo, érao por un acto que estaba dentro da súa vida persoal e privada e que nada tiña que ver como mundo da cociña (‘lesións contra a súa ex-muller’).
Tal vez sexa este o motivo polo que recibiron un trato tan desigual. Se mergullamos un pouco pola rede malo será que non tardemos en atopar manifestacións neste sentido…
E é que a miña impresión segue a ser que Toñi Vicente foi moito máis castigada polo seu erro do que foi Marcelo Tejedor.
E a min, persoalmente, paréceme unha situación inxustísima.
E dígovos por que.
Hai unhas semanas facía un exercicio moi revelador co meu alumnado de primeiro da ESO. Primeiro pedíalles que cada quen elaborase unha lista coas calidades que cada un nos pediría para ser un ‘bo profesor ou profesora’. Ao cabo dos días fixemos o mesmo exercicio pero para destacar as calidades que todos deberíamos ter para iso tan difícil de definir coma o de ‘ser persoa’.
A sorpresa foi que, con 12 ou 13 anos, e con mínimas matizacións, moitos souberon facer coincidir as dúas listaxes para deducir que a primeira condición irrenunciable para ser un ‘bo profesor’ é ‘ser persoa’, aínda máis, que as calidades da persoa están por riba das do profesor (en xeral das do profesional).
A cuestión ‘Toñi Vicente’ dirimiuse nos medios de comunicación, principalmente Internet, e alcanzou transcendencia mediática con interferencias políticas, nacionalistas e tamén diso que chaman do mundo dos ‘intelectuais’.
Todo o que quixo meteu o dente e así Toñi Vicente saiu publicamente xulgada, condenada e arroxada aos leóns.
Do caso ‘Marcelo Tejedor’ falouse moito menos. Lin, en demasiadas ocasións, que se evitaba (nas noticias, nos blogs, nos artigos de opinión, etc.) por tratarse dun asunto estritamente persoal, da súa vida privada.
O certo é que el si foi xulgado polo sistema, e resultou considerado culpable, e, a día de hoxe, ten unha pena que cumprir.
Agora ben. Se todos estamos expostos ao tropezo, a cometer un erro, son dos que pensa que perdoar é tan humano como equivocarse, (hai quen non pense coma min e o faga porque é de bos cristiáns, ou porque é un dos atributos do poder, quizá por disque é de sabios…) e unha vez pagadas as nosas culpas coa sociedade, todas temos dereito a unha segunda oportunidade.
A realidade a día de hoxe é que Toñi Vicente (imputada) houbo de pechar o seu restaurante en Compostela e desde entón anda dando tombos por Galicia adiante sen lograr recuperar o ritmo da súa carreira profesional.
No extremo contrario, Marcelo Tejedor (condenado), segue aí, co seu restaurante gozando de magnífica saúde, representando a gastronomía galega por medio mundo, metido en exitosas campañas de marqueting que laven ou fagan esquecer as súas pequenas equivocacións.
E isto a min paréceme inxustísimo.
Non desexo ningún mal a Marcelo, ao contrario, paréceme un grandísimo cociñeiro e espero para el unha carreira como a que merece.
Pero Toñi tamén é unha grandísima cociñeira e ela si que non ten o que merece.
Pero como as impresións son persoais e dependen da cor das lentes que levemos ese día, e como non me gusta ir nestes temas de falabarato, ideo un pequeno exercicio de comparación obxectiva.
No buscador avanzado de Google, no apartado de ‘frase exacta’ introduzo, primeiro, ‘Toñi Vicente’ e a continuación ‘Marcelo Tejedor’. En ambos casos marco ‘páxinas escritas en calquera lingua’ e ‘páxinas feitas en España’; o resto de opcións quedan por defecto.
Primeiro avance: Toñi Vicente, 108.000 resultados; Marcelo Tejedor, 52.000
Deixo para outro día (Un mundo machista 2) os resultados desta pequena investigación.
Por certo. Todas as liñas de reflexión (e a partir delas as actuacións das autoridades e as campañas publicitarias) apuntan a que o principal problema da violencia machista é que se pretenda limitar á súa vertente privada.
Non, non é unha cuestión da vida privada, é algo que nos afecta á toda a sociedade.
Claro que os círculos machistas non queren entendelo e seguen parapetados tralo escudo de que se trata unha cuestión de parella.
Ata que non existe parella…
Cos maltratadores, tolerancia cero.
Nacho Pérez. Vigo.

restaurante tapería misturas

Non descubro a pólvora se escribo que as tapas están de moda.
A Tapería Restaurante Misturas está na rúa Platería, no Grove, en rúa e praza de importante oferta gastronómica. Arrodeada de restaurantes e taperías tradicionais, trátase dunha inxección de aire fresco na capital do marisco.
A sensación de sitio distinto asoma xa desde antes de entrar.
Fachada coidada que destaca de e sobre os arredores. Terraza na rúa con bo tempo. Recibidor con avisos do que nos agarda. Primeira zona de barra e tapas, e paso, a través dun mínimo corredor pechado pola cociña, ao comedor.
Restaurante Misturas 1     Restaurante Misturas 3
Comedor pequeno e acolledor, decoración minimalista con boa asesoría e moito sentido; tres elementos diferenciadores: nun curruncho, gran cristaleira aberta a un mínimo xardín tipo zen; ao lado, cadro tipo collage que dá vida e cor ao conxunto; en diagonal, toda a parede cunha enorme ventá, longa e estreita, á altura dos ollos dos comensais, con vista permanente á cociña.
Deses locais que teñen bonito ata o nome. Misturas. Gústame.
Restaurante Misturas 8  Restaurante Misturas 10  Restaurante Misturas 33
Resulta obvio desde un principio que neste local hai alguén que ten as ideas claras, que sabe o que quere, como chegar e que non ten excesivas présas en conseguilo. Logo, que chegue ou non xa depende doutros factores (a intercesión dos fados?).
Pero o esforzo está alí, presente, en cada pequeno detalle, na decoración, no xardínciño, na fiestra á cociña, na coidada imaxe de empresa dos logotipos, da carta, das tarxetas, no trato profesional que non distante.
Na oferta gastronómica.
Restaurante Misturas 31   Restaurante Misturas 28
César García elabora toda unha proposta na que mestura os pequenos bocados sobordados de suxerencias e coa etiqueta de ‘tapas’, con pratos máis contundentes. Entre as tapas están as ‘clásicas’ (que á hora da verdade non son tanto) como os Langostinos empanados con ali-oli, o Bocata de vieira ou a Tosta de Foie Grass con cítricos, e as novas propostas ‘frescas e divertidas’ como A ensalada de pementos asados con atún ou a Parrillada de verduras con queixo fundido.
Autodefine a súa cociña como ‘tradicional pura e dura’, de mercado, de levar á mesa os produtos de temporada, sempre frescos, escollidos esa mesma mañá.
Restaurante Misturas 15  Restaurante Misturas 14
Despois de pedir, e mentres esperamos cunha cervexa, tráennos unhas Croquetas de salmón afumado por conta do chef. Pasta moi fina e delicada, ben fritas, saborosas pero non empachosas, cremosas e envolventes na boca, moi, moi ricas.
Logo, como está a ser habitual nestes últimos días de calor, seguiremos coa cervexa.
Restaurante Misturas 17   Restaurante Misturas 19
De primeiro compartimos o Foie Micuit con tostas quentes e tres salsas (Xelatina de Albariño, Froitos Vermellos e Aceite de oliva).
Todo correcto agás a xelatina de Albariño; parécenos unha idea sensacional; está moi rica con toda a súa esencia do albariño e complementa á perfección o bocado de foie. Idea orixinal que merece ser explotada.
Restaurante Misturas 21   Restaurante Misturas 23
De prato, forte Carmen o Bocata de vieira e eu as Cocochas de pescada na súa salsa con navallas.
A vieira vén envolta nunha masa caseira, sobre base de cebola pochada e espolvoreada con raiaduras de pan e ao forno. Como afirma o propio cociñeiro, leva todo o que debe levar unha vieira. Bocado fantástico, dos que deixan memoria.
As cocochas con navallas tamén exquisitas, mistura perfecta con sabor a mar, prebe ben ligadiño e no seu punto.
Restaurante Misturas 27   Restaurante Misturas 24
De sobremesa a Torrada de semana santa e Tiramisú. De ter que facer unha elección, quizá a torrada de Carmen; vén acompañada dun xeado que resulta ser de ron e pasa e unha crema-escuma con toda a esencia de augardente branca, a torrada ben fritiña, crocante por fóra e ben húmida por dentro.
A interpretación do tiramisú, na máis pura liña da deconstrución: dados de biscoito ben bébedos, crema e o propio xarope ligando, e por riba o pó de café cun aire de chocolate.
Por certo, xa que non tomamos viño, coa sobremesa pido unha copiña de Tokaji. Moi fresco, meloso, embaucador…
Café con chupitos, estes por conta da casa.
Se teño que escribir algo negativo (que non se me vexa o plumeiro cun comentario excesivamente positivo) custoume un pouco acabar coa sobremesa. Era unha ración familiar e terminou por cansarme, por producir esa sensación de empacho que tan pouco me gusta; con menos cantidade tería quedado moito mellor.
Claro que xa sabedes que este é problema do animal.
Pareceume deses locais que hai que coidar e apoiar. Se con oito meses de vida alcanza algunhas das marabillas que vos conto, no quero imaxinar as cotas a onde pode chegar con confianza, con pouso, coa posibilidade de soltar aínda máis as rendas á creatividade.
Segundo o meu particular criterio, e a pesar da competencia na zona, volveremos.
Confío e espero que para confirmar esta primeira e gran impresión.
Tapería-Restaurante Misturas
César García
Rúa Platería 20
36980 O Grove
Tlfno: 986 732 877
Enderezo-E
Facebook
GPS: 42º29’38”N  8º51’49”W
Localización en Maps de Google
Eran moitas as referencias que tiña do Garum. Todas boas. Con mención especial ás tapas. O Garum bistró está en Compostela, na praciña das Penas, no límite mesmo do casco vello, pola zona de san Roque. Ideal para despois dun paseo polo parque de Bonaval, unha das varias aportacións de Siza á cidade.
Garum Bistro. Tarxeta.
Para disimular a miña ignorancia busco na Wikipedia que é isto do ‘garum’.
Sen entrar en moito detalle, especie de salsa ou concentrado (na súa utilización hai quen o compara coa salsa de soia) que usaban os romanos (de clase alta) e á que atribuían propiedades afrodisíacas, dixestivas e mesmo desinfectantes e cicatrizantes. Elaboraríana a base de engadir diferentes condimentos (sal, viño, pementa, aceite, herbas aromáticas…) a un fondo de peixe coas súas vísceras fermentadas ao sol.
Garum Bistro. Decoración
Local polivalente cun espazo principal na liña dos clásicos bistrots parisinos, recollido e agradable. Como logo na comida, mesturas case impensables que acaban harmonizando á perfección. Piso de formigón, móbeis de madeira escura tipo café dos anos corenta (do século pasado), espellos e pinceladas de cor na liña das lilas e fúcsias. Sábado ao mediodía e local practicamente a tope.
Garum Bistro. Decoración  Garum Bistro. Decoración  Garum Bistro. Decoración
A carta é, cando menos, sorprendente. Partindo do produto de temporada (a praza está alí, moi cerca), as preparacións e combinacións saen do habitual e aportan un alto ton de creatividade que logo non se traduce en prezos elevados.
Garum Bistro. Ovos escachados con cogomelos e caviar de ourizo
A proposta divídese en: Compartimos, Con ovos, Entre pans, Ensaladas, Pasta fresca, Arroz, Carnes, Peixes e En verde, con presenza en cada grupo dalgún dos ‘nosos pratos vexetarianos’. Un par de exemplos: Ensalada de queixo de cabra con vinagreta de caramelo e melocotón ao forno, A Garum-burguer de boi con pan artesán, arzúa e iúca fritida, Sopa fría de remolacha con pepino, tomate e brotes de chícharos.
Garum Bistro. Arroz de polbo da ría  Garum Bistro. Atún escabechado a 50º con hummus e ensalada de cherrys salteados
Compartimos un primeiro ‘con ovo’ (Ovos escachados con cogomelos silvestres e caviar de ourizo), e como prato Carmen pide Arroz de polbo da ría e eu decídome polo Atún escabechado a 50º con hummus e ensalada de cherrys salteados.
Garum Bistro.  Garum Bistro. Milfollas con crema de pistachos e mel
De sobremesa un taco de chocolate con xeado (non lembro o nome exacto) e as milfollas con mel e crema de pistachos.
Garum Bistro
Se digo que as combinacións e sabores están ao nivel dos nomes e empratados, penso que non necesito escribir máis.
En todo caso o atún estaba realmente impresionante; textura fina, moi lograda, sabor intenso pero sen pasarse coa forza do escabeche e acompañamentos equilibrados que logran sumar e formar un todo.
Pratos distintos e imaxinativos, racións abundantes, presentacións impecables, nomes longos… e prezos curtos. Comimos con cervexa, eu tomei café e pagamos os 50 euros entre os dous.
Garum Bistro. Tarxeta. Garum Bistro. Tarxeta.
Lugar absolutamente recomendable, para gardar na axenda e repetir.
Mesmo cando estamos a falar dunha praza tan complicada como Compostela, con toda a súa ampla oferta en cantidade e variedade.
Garum Bistró
Praciña das Penas 1
15782 Santiago de Compostela
Tfno: 981 062 631
Móbil: 637 273 700
E-Enderezo
Web
GPS: 42º53’14” N   8º32’32” W
Localización en Maps de Google