o miolo

redescubrindo acio

Tivemos a fortuna de coñecer Acio nos seus anos mozos.
Xa daba que falar pero non como agora, que está nun momento no que alcanza cotas de máxima proxección. Este 2013 que xa remata foi para Iago Castrillón e Eva Pizarro un ano máxico, en especial no Madrid Fusión.

3a0861ed2a761f425e98c68c0e7a074a

Nunha primeira ocasión fomos ao grande e probamos un –daquela aínda asequible- menú de degustación. Lembro que quedamos flaseados.
Logo alabamos a súa decisión –aínda innovadora nestes nosos lares- de incluír na proposta un menú diario –Menú expréss en Acio-, unha opción moito máis que recomendable para o día a día en Compostela.

fotocicloxenese

Hoxe, aproveitando a visita de Alfonso e José, tocaba a unha comida do tramo medio, da carta. Cómpre dicir que non escollemos o mellor día. Para un restaurante que basea a súa oferta no mercado do día, poucas datas haberá máis nefastas que un 26 de decembro…
Ou quizá si. Este 26 de decembro de resaca do vendaval-temporal de toda a vida, si, ese que agora deron en bautizar como ‘cicloxénese explosiva’.

A carta ficaba claramente resentida: nada de peixe e nada de verduriñas frescas. Malia todo, menos mal que fomos cedo, o comedor estaba completiño.

Restaurante Acio 2

Abrimos cunha tapa especialmente deseñada para estes días: unha reinvención do bacallau con coliflor: unha crema con tropezóns e un aire de escuma por riba. Evocadora e deliciosa.

Restaurante Acio 3 Restaurante Acio 5

De entrada tiramos pola Ensalada morna de verduras e paspallás escabechado e a Menestra de setas con ovo de curral e zume de ave. Ben. Eu teríalles agradecido unha chispiña de alegría –no meu caso, o paspallás, unhas pingas de acidez-.

Restaurante Acio 6

Fabas de Lourenzá con setas de tempada e Roial de lebre con marmelo caramelizado. As fabas, a falta das setas de tempada, con bacallau. Quizá mellor. Son fanático do bacallau e esta potaxe estaba fantástica.

Restaurante Acio 7
Restaurante Acio 9
Restaurante Acio 8

Lembraba doutras ocasións a boa man de Iago Castrillón para as sobremesas e a verdade non saín defraudado. Milfollas moi aireada de mazá con crema pasteleira; Laranxa de Valencia, brownie de laranxa, xeado de azar, picado de sanguina….

A miña milfollas exquisita. As ‘mil follas’ son de mazá cristalizada, a base, unha masa follada boísima e a crema… Da mestura só podo dicir que aínda a teño o sabor no padal.

Unha boa comida, asequible de prezo (40 euros por cabeza), e na que unha parte do éxito chegou da man do viño que escolleu Alfonso.
Esencia de Fontana, selección. Un DO Uclés, 100% tempranillo. Un viño moi rico, moi redondo, moi agradable, deses que anima a tirar por DDOO menos comerciais.

Jorge Caeiro é un deses casos en que novos cociñeiros están a recoller o facho do bo facer familiar para adaptar a cociña de sempre aos momentos actuais.
Mais neste caso, e en contra da normalidade, sen pasar por escola de hostelaría.
Primeiro foi ese gusto polos fogóns que en propias palabras vénlle 'de sempre', algo que se debe transmitir polo sangue e que pode ser unha mestura de meco, intuación, boa man... Logo, o fisgar de lonxe o bo facer primeiro das avoas e logo da nai, a continuación os primeiros pinitos, a aprendizaxe práctica dos fundamentos, as bases, os caldos, os mollos... E, xa por fin, unha curiosidade infinita que leva á procura de información, á investigación, ás temperaturas, ás coccións, ás texturas e sabores...

Casa Tito 01

Casa Tito dá de comer en Campo Lameiro desde 1975; ten sona na zona, soubo facerse un lugar a base de cociña tradicional e hoxe, case corenta anos despois, está a coller novos pulos grazas a unha segunda xeración de Caeiros-Rey.

Casa Tito 02Casa Tito 03

Rehabilitado nos últimos tempos, o local é amplo, luminoso, de ángulos moi rectos, dominado polo azul e as fotografías que dan cor ás paredes.
A carta principal está baseada no produto e na cociña da zona. Vai desde un caldo ata a croca ou a richada. Ademais, una serie completa de tentacións por encargo; o cocido, o polo de curral ao forno ou o año...

Casa Tito 04Casa Tito 05 Casa Tito 07

...E, claro, a cociña de outono-inverno: a caza e as setas.
Foi este e non outro o motivo polo que nos achegamos ata aquí, con Pepe e Merce, nos primeiros días deste xélido inverno.
Pedimos un menú de degustación a gusto do cociñeiro e, a verdade, saímos moi, pero que moi satisfeitos.

Casa Tito 08

Comezamos cun salteado de setas. Magnífico. Unha explosión de texturas e sabores ligados pola untuosidade dun mollo que daba unidade ás catro ou cinco variedades. Gran principio.

Casa Tito 09

De segundo, os feixóns con lebre. Feixóns negros, para dar aínda 'máis' cor ao prato. Cun puntiño de alegría en forma de picante, resultan moi saborosas sen resultar excesivamente fortes; dentro da tradición, un preparado moi actual. Quizá o momento máis alto da comida.

Casa Tito 10

Solombo de xabarín sobre unha cama de mazá, cun queixo fundido por riba e todo envolto nunha saba de panceta e espolvoreado con sésamo e perixel. Éste era quizá, o prato máis elaborado, o máis estudado ata lograr un resultado rico. Conxunción de sabores ben ensamblados nos que quizá me sobraba un chisco da forza dominante do queixo. En todo caso, un prato de notable moi alto.

Casa Tito 13

O círculo pechouse coa perdiz. Estufada e envolta nunha especie de pisto da base do preparado; de acompañamento patacas-palla (podía ser, tamén, o pombiño ou algunha outra peza, pero todos optamos pola perdiz). Como o resto de pratos, a sorpresa de atoparse con todo o sabor da caza pero sen ese exceso de forza, talvez bravío, que fai que nalgúns casos os bichiños de monte se convertan en bocado cun toque excesivo, empapuzante.

Casa Tito 14

Coa sobremesa chegou outro dos momentos altos da comida (recoñézome cada vez máis e máis lambón).
Unha panacota de castaña con fíos de laranxa amarga por riba e unha especie de buñuelos recheados dunha masa de tres fariñas acompañados de froitos vermellos. Calquera dos dous, bocados exquisitos. De novo enganan as aparencias e unha panacota elaborada única e exclusivamente de castañas resulta tan saborosa como suave e cunha textura cremosa realmente atractiva.

Magnífica comida que abre todo un mundo de posibilidades para futuras repeticións.
Por calidade do produto, innovación e prezo (con dúa botellas de Cabo do Mundo, mencía de 2012, dúas augas e os cafés, 32 euros por cabeza), co alto nivel amosado na comida de hoxe, antóllaseme un local que debería superar os límites comarcais e saír das propias fronteiras. Moi recomendable.

Restaurante Casa Tito
Jorge Caeiro

Estrada de Codeseda, 10
Campo Lameiro (36110)
Teléfono:986 752 021
Móbil: 699 958 719
E-Electrónico
Facebook
GPS: 42,540369ºN   8,543530ºW
Localización en Mapas de Google

PD. Por certo, e aproveitado a conxuntura, non está de máis facerse unha pequena ruta polas numerosas mostras da arte rupestre que hai nos arredores de Campo Lameiro.

de cando as cousas están ben feitas

Podemos comezar polo nome.
Desde que inaugurou, pasaron apenas dous meses. Neste tempo o ruxeruxe dixital non parou de falar deles, desde as redes sociais ata os blogs máis sibaritas.
Tampouco no murmurio constante dos iniciados do que se coce en Vigo sen que os seus gostos pasen pola rede.
Onte fomos probar o seu sonado menú do día e comprendimos o porqué.
Grazas ao ruxeruxe, un vernes, a pouco máis das dúas, no RuxeRuxe non quedaba mesa no comedor.

ruxeruxeruxeruxe tarxeta

O RuxeRuxe está na rúa México, na cerna dunha zona viguesa especialmente activa no que ás cousas do comer se refire.
Despois dalgún que outro intento de recuperación fracasado, O RuxeRuxe vén ocupar o local dun vello amigo, un pioneiro que, en tempos de seca, cando a oferta de restauración en Vigo resultaba escasa e aburrida, marcou camiño en moitos aspectos; falamos, como non, de Doméstica Causa (a onde terán ido todos aqueles recordos do vello Tamberlick?).
Dúas zonas perfectamente diferenciadas, a entrada, viñoteca-tapería, con barra e mesas informais, e o comedor, ao fondo.
Ambiente e decoración alegres e desenfadados, variado e ecléctico no tocante a feitura de mesas e cadeiras na busca do deseño equilibrado.

Ruxe Ruxe 06Ruxe Ruxe 08

A oferta é completa e variada cunha proposta de viños moi interesante.
Carta de tapas (Leitón prensado con emulsión de 'ajoblanco' e tallaríns de porro, Tempura crocante de mexillóns e algas, Ovo de curral a baixa temperatura con fungos e feixonciños...) con prezos que van desde o 4 ata os 11 euros.
Menús: curral, curral especial e menú do día. Os menús curral constan de entrante, prato e sobremesa e custan 15 e 20€ respectivamente.

Ruxe Ruxe 02Ruxe Ruxe 03

O menú do día é, tamén, de primeiro e segundo pratos, que, xunto co pan, a bebida e café ou sobremesa, van aos 10,50€ no comedor e a 9,50 na zona de viñoteca. Son dúas opcións de elección para cada momento e cambian diariamente. Pódense consultar no Faceboock do RuxeRuxe.
Por último está a carta, con encabezamentos coidados e suxerentes:
Para quitar a fame (Carpaccio de carne vermella, vinagreta suave de verduras asadas e lascas de arzúa curado, A nosa vieira á galega, crocante de pan e vidro de pemento...; entre 6,5 e 12 euros);
Sen escamas nin espiñas ("Da lonxa depende", Pescada ao vapor con espinacas, san Simón cremoso e a súa pataca, Bacallau confeitado ao aceite de allos, risotto de trigueiros e tomatiños; arredor dos 15€);
Bestas e Fuciños (Leitón confeitado con puré de coliflor e tamarindo, Solombo de porco "de castaña", crema de marmelo e salteado de fungos...; sobre os 16€);
Só larpeiros (Tortiña de améndoa con mousse de Cebreiro e cristal de mel, Torrixa caramelizada ao ron torrado con xeado de canela, Sorbete de froitos vermellos -apto para celíacos-...; sobre os 4,5€ de media).
Tamén carta de dixestivos.

Ruxe Ruxe 04

Ao non haber mesa no comedor, sentamos na viñoteca. Tocounos un mal lugar, de paso, de comunicación entre espazos, pero aínda así a comida resultou agradable e non tan exposta como cabía esperar. Ademais era zona de 9,50€.
O servizo é atento, agradable, dilixente, profesional; malia ausencia de tontería no proxecto, sabe perfectamente por onde se move.
Respecto ao proxecto, pouco queda por dicir que non estea xa escrito. Simplemente que nace da amizade de dous profesionais dos fogóns, Carlos e Gerson, ou Gerson e Carlos, que tanto monta... Entre os dous, paso por unha boa media ducia das cociñas viguesas que máis están a dar que falar. A idea, cociña de mercado con concepcións actuais nas que se coida ata o mínimo detalle, desde o trato ata a presentación do pratos; pasando por algo tan atípico nun menú do día como pode ser un snack oferta da casa (uns bocadiños de queixo magníficos).
E todo con algo tan importante nos tempos que corren como é o realismo, a adecuación ás circunstancias sen renunciar aos principios e aos pequenos detalles (ou sexa, prezos marcados cos pés na terra).

Ruxe Ruxe 10Ruxe Ruxe 11

Hoxe, de primeiros, unha Cazoliña de feixóns verdes con chourizo e pataca, e a Crema de porros con carochos. Sorprende que o chourizo dos feixóns (moi rico, de moi boa calidade), vén fritido e sen cortar, por riba; sen embargo, e estando os dous a un gran nivel, quedo co sabor e a suavidade da miña crema.

Ruxe Ruxe 13Ruxe Ruxe 12

Segundos: Albóndegas de tenreira en mollo de cervexa, e Grellada de peixes con pataca rota e emulsión de allos tenros. Pido as albóndegas; veñen sobre unha camiña de arroz branco e o mellor afago que podo facer delas é que, sen ese chisquiño de especias, ben poderían ser as de casa. Pero nesta ocasión quedo cos peixiños na grella, no seu punto, con esa variación de alioli moi suave que resulta un acompañamento magnífico.

Ruxe Ruxe 15Ruxe Ruxe 14

A miña sobremesa foi un Flan de queixo afumado con toffe e as Carmenes pediron a Mousse de mascarpone e froitos exóticos. A cada cal mellor.

Por se alguén ten a dúbida, as racións son abundantes e non hai sorpresas: coas cañas de bodega pagamos 9,50€ cada un.

Cando as cousas se fan ben desde un principio, e á apócema de catro boas mans para a cociña se lle engaden unha pingas de orixinalidade, un petisco de pés na terra, un puño de profesionalidade e mans cheas de ilusión e traballo, o éxito está garantido.

Espero que lles vaia ben.
E, utilizando o meu clásico baremo de puntuación, que eu poida velo e gozalo de novo; paga a pena.

RuxeRuxe. Espacio Gastronómico 
Carlos Barreira e Gerson Iglesias

r/ México, 10
36204. Vigo.
Teléfono: 886 490 969
E-Electrónico
Web
Localización en Mapas de Google
GPS: 42.233536ºN  8.715234ºW

a tixola, cociña responsable itinerante

Onte, para comer no Gastromanía, aparcamos a carón dunha especie de caravana que lucía o nome de A Tixola.

A Tixola 1

Uliscando que detrás pode haber algo interesante, e como can de présa, bótome a buscar información de primeira man; atópoa no seu propio facebook.
O novidoso proxecto autodefínese como 'a cociña responsable itinerante', nace da man de Nacho Rodríguez Bello (Gastromanía, Casa de Xantares) e Lucas Requejo (Prato DO), e responde ao antiquísimo principio universal de que se Mahoma non vai á montaña...

A Tixola 3

Toda unha declaración de intencións:
'Nunha ocasión escoitamos dicir a un cociñeiro trotamundos que levando unha tixola na mochila podía ir a calquer parte do mundo e facer feliz á xente, no noso caso é a tixola a que nos leva coa mesma intención, facer feliz á xente ainda que sexa por só un instante.' (do facebook de A Tixola).

A Tixola 5 

As liñas de acción:
'A pé de praia  ou “O Mar por Bandeira” (na Praia de Cabío en A Pobra do Caramiñal, do 26/07 ó 30/09/2013)´.
Ás Agachadas ou “A Vida son Experiencias” (onde ti queiras, a partir do 15 de outubro poderás realizar o teu soño).
E De Caminho, ou “ Percorrendo os caminhos, atoparemos O Caminho” (achegarse a calquer sitio de Galicia onde exista un camiño, coa entrada da primavera comezaremos a camiñar).
' (do facebook de A Tixola).

A Tixola 6

En A pé de praia, a caravana sitúase nun piñeiral que fai as veces de comedor para 20 persoas, a estética é a dun camping e presenta diversas opcións moitas delas baseadas na grella con olor a fume e sabor ao mar de Arousa. Pratiños, racións, presadas... Percebes, navallas, tortilla, salpicón de peixe porco, vieira en masa de empanada, navallas con maniñas de porco...

A última etapa De Caminho, ata o momento, foi a Boimorto para o benéfico e cada vez máis prestixioso Festival da Luz.

A Tixola 2

Manuel Gago, nas súas Paparotas de Capítulo 0, dedicoulles unha pequena entrada na que, baixo o título de A Tixola: nostalxia do camping na Pobra do Caramiñal, nos descubría algunhas das claves do proxecto.

A Tixola 7

Seica isto das foodtrucks ou, o que é o mesmo, as caravanas gastronómicas móviles, están de moda e en Galicia entran da man de Nacho Rodríguez e Lucas Requejo.
Longa vida a esta comidacamióngalega.

(Nota: Neste caso todas as imaxes proceden do propio facebook de A Tixola; moitas delas veñen, á súa vez, de Capítulo 0)

A cita é de Carlos de la Cruz Iglesias, do seu relato Regreso a Itaca, gañador do III Concurso de Micro-Relatos Martín Berdugo.

_1110344Gastromanía Palmeira 11

Copio da etiqueta traseira da botella de Martín Berrugo, Crianza de 2006, Ribera do Duero que nos bebemos co menú de degustación da Gastromanía, Casa de Xantares.
Grazas á comida, o día converteuse nunha festa.

Gastromanía Palmeira 02

En plena reflexión sobre o que resulta asumible e o que non, sobre o prezo e o valor do que comes, sobre a necesidade de recortar gastos e seleccionar cada vez máis os restaurantes aos que vamos... nun momento no que acosan as conciencias por uns prezos que poden escandalizar e un gastos que poden chegar a ser indecentes, atopamos esta perla ata agora oculta para nós.

Gastromanía Palmeira 01

O Gastromanía está en Palmeira, en plena estrada xeral que vai de Ribeira á Pobra, nun emprazamento que a verdade non anima demasiado.
Logo, cando entras, a cousa cambia: local pequeno, decorado nunha psicodélica estética 'anos 60', con toques divertidos e desenfadados que lle dan personalidade e fan que o comedor resulte acolledor e agradable.

Gastromanía Palmeira 05Gastromanía Palmeira 08Gastromanía Palmeira 04

A sensación de acollemento aumenta coas atencións do camareiro, un rapaz novo que sabe estar á altura do guión, amable, próximo, con chispa, moi correcto. Mesmo rebela algúns dos secretos da cociña...
Tiñamos reserva de mesa pero non de menú, e seica serven menú de degustación unicamente por encargo; solícito vai á cociña e despois dun bocado (o necesario para montar unha proposta de 6 pratos) regresa para sometelo á nosa aprobación.
Sen necesidade de coñecelo polo miúdo dicimos que si, que está ben, e pedimos para acompañalo unha botella pequena do viño antes mencionado e unha de auga (do tempo, que o día está de cans).

Gastromanía Palmeira 12Gastromanía Palmeira 13
Gastromanía Palmeira 14Gastromanía Palmeira 15 

Como para alabar as bondades dos pratos individualmente me faltan calificativos (abondaría co 'fantástico'), e antes ou despois caería na repetición, resumir en que se trata dun menú realmente especial.
Aí van, por orde, os pratos que, por certo, coinciden cunha carta que resulta non moi longa pero si atractiva e a prezos moi asequibles:
Un caldiño ardente para abrir boca e quecer os corpos.
Os buñuelos de bacallau (cen por cen pataniscas portuguesas).
O salpicón de peixe sapo e lagostinos con xema de ovo.
Arroz negro con chopos.
A pescada en tempura sobre base de cebola e pemento.
O lombo de vaca con setas.

Gastromanía Palmeira 16Gastromanía Palmeira 17

Os pratos, quizá, un pouco excesivos para o número de propostas.
Chegamos con dificultade á carne e non a valoramos na que creo sería a súa xusta medida: foi o bocado que menos me convenceu. Pola contra, e de ter que destacar, o arroz pareceume excepcional, e, a continuación o salpicón.

Gastromanía Palmeira 18

Momento doce: unha torta-empanada de mazá sobre masa follada acompañada de crema de iogurt con vainilla; morniña, acabada de saír do forno, contraste de temperaturas, de texturas, de sabores... gustoume moitísimo.

Gastromanía Palmeira 10

O menú deste Gastromanía que vides de escoitar ten un prezo de 30€ (30!!!) por persoa; xunto coas bebidas ímonos a pouco máis dos 35.

Ah!, xa me esquecía! :)
A alma mater deste local e artífice do menú é Nacho Rodríguez.
Se a miña información é correcta, antes de pórse pola súa conta aprendeu dos fogóns de Atrio (Cáceres), España (Lugo), Solla...
O resultado: as ideas perfectamente claras nunha liña de sinxeleza e autenticidade case a contracorrente que hai que agradecer.
Produto (basicamente do mar de Arousa). Mercado. Sinxeleza. Pureza. Técnica. Ausencia absoluta de concesións á galería, nada de efectismos nin disfraces, ningunha sorpresa. A pescada, por exemplo, pescada, cun aire de cocción y un rebozado perfecto, sen máis (pero tampouco menos).
Pequenos toques (pan morniño) que fan pensar nun local de prezo disparado.

En resumo, produto de mercado, tratado con moito sentido e agarimo e a un prezo que anima a volver canto antes para probar novos bocados da sabia man de Nacho Rodríguez. Gustoume moitísimo.

Gastromanía Casa de Xantares
Nacho Rodríguez Bello
 
Rúa do Norte, 22
Palmeira.
15950. Ribeira.
Teléfono: 687 746 302
Localización en Mapas de Google
GPS: 42.583721ºN   8.957389ºO
E-Electrónico
Web (en construción)
Web (en Wix)
Facebook