Os que xa levades unha tempada con nós sabedes que Como, logo existo, nunca deu pé aos comentarios dos visitantes.
O motivo era sinxelo e penso que no fondo bastante lóxico: cando un blog está a comezar, cando pasan as semanas e ves que non recibes moitas visitas, que dous de cada tres días dubidas en deixalo, a sección de comentarios sen comentarios semella un berro ao fracaso do blog, ao teu propio fracaso, e podería influír negativamente nos seu futuro. Ademais, sabedes que son un tanto teimudo coa estética e non me gustaba moito como quedaba o blog coa sección de comentarios baleira. Certo que os propios comentarios poden ser en si mesmos motivo de visita e de enganche, pero… tomamos a nosa decisión e a verdade non estamos moi arrepentidos.
Hoxe xa temos a nosa pequena historia detrás e levamos uns meses estabilizados arredor das mil visitas mensuales (por certo, que nunca volo dixen, GRAZAS!!!!).
Por outra banda estou a facer un curso sobre ‘As redes sociais na educación’ e nel se nos pide algún traballo con blogs (por certo, un saúdo a todas as miñas compañeiras e profesores do curso).
E xa como terceiro motivo, sei, malia miña decisión inicial, que a base da web 2.0 é a participación e a colaboración; os modelos expositivos, unidireccionais están caducos e carecen de futuro. Un blog sen a participación dos amigos e das amigas é medio blog. Ou aínda máis, non é blog, non é nada.
Así pois chegou o momento de dar un xiro seica coperniquiano ao blog introducindo algunhas novidades. A primeira, abrir de par en par as portas á participación a través dos comentarios.
A pelota queda no voso tellado.
A ver se entre todas conseguimos que Como, logo existo deixe de ser o meu blog e pase a ser de todos nosoutros.
Bicos de mel e grazas por estar aí.
