o miolo

cordeiro pascual en casa rodiño

Non é que sexa moito destas cousas, pero o certo é que por un aquel que non acabo de entender, este domingo antollóuseme cordeiro.

Casa Rodiño 01

Pensando, pensando, lembramos o cartelón amarelo que nos saúda á entrada de Meaño, e pensei tamén, que algo me roldaba na cabeza sobre comentarios satisfactorios desta Casa Rodiño.
Así que alá nos fomos.

Casa Rodiño 05 Casa Rodiño 06

A primeira impresión resultou bastante descorazonadora.
Comedor enorme –publicítanse para bodas e banquetes–, moi clasicote no seu estilo castelán; semella un restaurante de estrada de hai quince ou vinte anos. Hai unha única mesa ocupada por dúas persoas, feito que acentúa a desproporción dos espazos e unha certa sensación de friaxe.
Logo, aos poucos, vai chegando xente e máis xente e o comedor acaba bastante máis animado e cunha sensación de calor radicalmente distinta á inicial.

A carta tamén resulta clásica. Entrantes, Mariscos, Pescados… Anexo a bolígrafo coas que semellan ser as especialidades da casa; no día de hoxe: calamares fritos, croquetas caseiras, linguado na prancha, entrecosto de tenreira, paleta de cordeiro, cordeiro ao forno e cocido.
Ovos caseiros con chourizo, espárragos con maionesa, ensalada mixta, polbo, gambas, sopa do cocido, etc.

Casa Rodiño 07 Casa Rodiño 08

Probamos unhas ameixas a mariñeira que manteñen perfectamente o tipo.
Vexo que os que os que semellan clientes da casa tiran polas navallas. Por algo será.
E logo, claro, o cordeiro. Seica é o leitmotiv do local pois, ata onde a vista me alcanza, é o que pedimos practicamente todas as mesas (agás unha, que se vai polo cocido).

Casa Rodiño 09 Casa Rodiño 12

E comprobamos que hai motivos.
O cordeiro vén directamente do forno en tarteira de barro. Asado sen máis, no seu propio mollo, sen máis historias, tan simple como delicioso; acompañado dunhas pataquiñas fritidas no momento que saben a gloria.
O cordeiro xustifica con creces a súa sona e, sabendo ao que vas, fai esquecer os pequenos inconvenientes do espazo.
Racións moi amplas con variedade nas talladas; desde unha pata –a miña debilidade–, ata un par de anacos de costela –bocado preferido por Carmen–.

Casa Rodiño 13 Casa Rodiño 15

Sobremesas tamén típicas. Torta de queixo, queixo con marmelo, xelados… Pedimos as cañitas recheadas de crema e o flan caseiro. Sendo dous clásicos, acadan un bo nivel para rematar a comida.

Bebemos auga e un par de copas dun Mencía normal, sen maior historia, e pagamos 22 euros cada un.
Coincidimos en que se trata dun prezo moi axustado para unha comida que, globalmente, pagou a pena.

Casa Rodiño
Cuvela 17
36968, Meaño, Pontevedra
Teléfono: 615 680 522
GPS: 42.447918N,   08.783621O

Noia pasa por ser unha das capitais da empanada galega.
De bacallau, de xoubas, de raxo, de zamburiñas, de lombo adobado, de polo… mesmo de cocido. Calquera compango vale para inventar unha boa empanada; a cuestión está, sobre todo, en acertar coas proporcións: a cantidade e o punto de fritido da cebola, por unha banda, e por outra o aceite, que unido ao mollo que poida suar o propio compango, debe ser quen de dar vida pero sen chegar a empapuzar a masa.
E, claro, non hai empanada sen masa e, para moitos, esta é a auténtica clave do éxito. De costa ou interior, máis fina ou ben gordecha, de millo, trigo, mesturas…

Bar Alborés Noia 04

Disque a empanada máis tradicional de Noia é a de millo con berberechos dos arenais da ría. E os máis vellos do lugar afirman que a clave que deu sona á súa empanada foi o feito de que, durante a cocción, se lle dá unha volta non forno como se de tortilla se tratase.

Noia-Alborés

Casa Alborés pasa por ser un dos templos da empanada de Noia e este mediodía comprobamos que si, que sen menosprezar outras ofertas da vila, que non coñecemos, a empanada de Alborés resulta absolutamente excepcional.

Bar Alborés Noia 05

Hoxe, venres santo, coceran, cando menos, unha de bacallau con mexillóns, outra de luras e unha terceira de peixe sapo.
Cando nos chegou a quenda, soamente chegamos á de luras. A masa, incriblemente fina, está crocante e, ao tempo, zumenta e saborosísima; o guiso de luras, fantástico. O conxunto, unha das mellores empanadas de toda unha vida de procura da perfección nun dos nosos pratos preferidos.

Bar Alborés Noia 02

Alborés nace como bar e como bar mantén boa parte da súa esencia: un espazo non moi grande para tomar uns viños cunhas tapas que hoxe, por certo, ás dúas da tarde, está a rebentar, polo que semella, de noieses. Logo, ao fondo, un pequenísimo comedor con tres mesas –non máis dunha ducia de lugares– e un esmero na decoración que se agradece (a pesar dalgunha que outra disonancia nos complementos e no exceso de celo no adorno das mesas). Por sorte iamos con reserva, porque, senón, teríamos quedado a velas vir.

A carta, en xeral, é tradicional pero adozada cun par de peixes e un par de carnes de corte máis internacional (e moi sorprendente para a contorna onde nos movemos). Ademais das empanadas do día (un lotería na que unha vez que xogas non acertas a adiviñar canto, pero que podes xurar que che vai tocar), polbo, navallas, luras da ría, diversos peixes na prancha, costelas de cordeiro… e as dúas propostas polas que al final nos decidimos: o Peixe sapo á Lorena e o Bacallau á Rosalía.

Bar Alborés Noia 06 Bar Alborés Noia 09

O bacallau, como ben nos define a patroa cando nos canta o menú, é un preparado agridoce: con cebola confeitada salteada con froitos secos e un puntiño –case inapreciable pero que lle dá un toque viveza– de vinagre. O bacallao, de primeira, no punto de desalgado e cocción. Conxunto equilibrado e delicioso.

O peixe sapo, con lagostinos e rebozado nunha cobertura memorable.
De acompañamento, unha ensalada variada e unhas pataquiñas tipo chip acabadas de fritir.

Bar Alborés Noia 13 Bar Alborés Noia 16

Algúns doces caseiros, pero sobre todo xelados. Carmen tira polo de turrón (cunha leve cama de Porto) e eu polo clásico de vainilla con chocolate quente.

Non tomamos café –por certo de pota– pero si nos traen un chupito de dixestivo a base de kiwi acompañado dun par de bombóns. (Outro pequeno detalle que axuda a que Alborés sexa un sitio distinto, inesperado).

Bar Alborés Noia 11

Con auga, unha caña e un vaso de Ribera do Douro normal, sen pretensións, pagamos 31€ por cabeza.
Dado o nivel do produto e a elaboración, o tamaño das racións, a arte no empratado, o coidado na atención, a sucesión de pequenos detalles… coincidimos en que se trata dun prezo axustado que nos anima a volver a comer outro día só a base de empanadas. (Para curiosos, a ración de empanda vai a 6 euros).

Restaurante Bar Alborés
R Escultor Ferreiro, 28
Noia. 15200 A Coruña
Tlfno: 981 820 152
GPS 42.782864N,  08.886232W

un bocado de mar

Cando che gusta isto de comer e queres estar un pouco ao día, sempre hai unha pequena axenda de locais en reserva para visitar cando o tempo, o peto, e, cada ez máis, o corpo cho permiten.
As Garzas Mapa
Hoxe cumprimos co derradeiro soño, coa última débeda que tiñamos na axenda dos máis grandes entre os grandes restaurantes galegos. Hoxe liámonos a manta á cabeza e andamos os máis de trescentos quilómetros –ida e volta– que separan Arousa de Porto Barizo (Malpica) para comer en As Garzas.
Restaurante As Garzas 02
Para acalar aos máis excépticos ou comodóns, vaia por diante que, sen ningún xénero de dúbidas, a excursionciña pagou a pena. A comida resultou desas que hai que escribir con tinta de ouro e con letra das de antes.
Segundo o dito, algo ten a auga cando a bendicen. Levado ao caso que nos ocupa, algo teñen que ter estas Garzas cando non só sobreviven no seu remoto mundo, senón que, ano tras ano, logran manter con total dignidade os laureis da gloria.
Eles defínense como ‘cociña de mercado’, e eu matizaría como ‘cociña de mar’.
Restaurante As Garzas 08 Restaurante As Garzas 09Restaurante As Garzas 01 Restaurante As Garzas 12
O local é amplo, moderno, moi luminoso e cunha decoración dominada pola sinxeleza e a enorme cristaleira que se abre ao Atlántico. Todo un luxo que forma parte da esencia máis íntima do restaurante. As Garzas é mar en estado puro. E, para degustalo, nada mellor que as mesas de abaixo, as que dan ao mar.
Pedimos o menú de degustación (estratexicamente definido como ‘Para os que non queren pensar’):
Espárragos brancos de tempada a súa crema e ensalada de tirabeques.
Ñoquis cremosos de ‘Santo André’ curado en caldo de robaliza.
Bao de vieira.
A nosa versión do revolto de caviar de ourizo e grelos.
Alcachofas en tempura, xema de ovo líquido e touciño ibérico.
Xurelo e asado das súas espiñas.
Lombo de pescada do pincho, mexillón e leituga do mar.
Ovo de Pascua.
Espagueti con trufa negra. 
Os honores fainos un Pétalos do Bierzo do que cada vez estou máis namorado para estas ocasións.
Restaurante As Garzas 14Restaurante As Garzas 18Restaurante As Garzas 23Restaurante As Garzas 27Restaurante As Garzas 31Restaurante As Garzas 37Restaurante As Garzas 40Restaurante As Garzas 43
O menú resulta equilibrado, cen por cen mariñeiro, non renuncia aos seus toques exóticos, dun nivel medio moi, moi alto, e con varios momentos que nos resultan especialmente intensos.
Os espárragos abren boca á perfección. Coincidimos en que o caldo de robaliza que acompaña aos ñoquis de queixo curado é un dos sabores máis sobresalientes da comida. O bao de mexillón marca o exotismo, a fusión. O revolto parécenos un prato impecable; a tempura de alcachofa é perfecta e alivia por uns momentos a intensidade do sabor a peixe. O xurelo volve ser un bocado de mar en estado puro. E da pescada o que me resulta máis salientable é o canelón de alga recheado de mexillón; gústanme os sabores e a mestura de texturas; acompañamento perfecto para unha pescada que, sendo excepcional, perde algo de protagonismo.
Restaurante As Garzas 45Restaurante As Garzas 48Restaurante As Garzas 44Restaurante As Garzas 47
As sobremesas deixan de ser complemento ou final de comida e pasan a ter entidade propia. Espectaculares na xénese, no deseño, na elaboración e tamén na posta en escena.
Tal vez un pouco semellantes pois en ambos casos domina o contraste entre o acedo das froitas e o aveludado do chocolate.
Restaurante As Garzas 50 Restaurante As Garzas 52
Selo de ouro cos cafés e os seus petit-frous.
O menú custa 60€, o que unido ás bebidas e cafés resulta a un prezo real de 74 euros por cabeza. Dados os excesos que hai por aí adiante para comidas equivalentes, antóllasenos un broche perfecto para unha comida memorable.
Restaurante As Garzas
Fernando Agrasar
Porto Barizo 40, Malpica.
15113, A Coruña.
Teléfono: 981 721 765
Web
info@asgarzas.com
GPS: 43.320301N,  08.871970W
Sol Repsol
Estrela Michelín

moitos anos despois… no escondidinho

Houbo un tempo en que o Escondidinho era o noso referente en Valença.
Quen non lembra os seus bacallaus, o polbo na brasa, o arroz de marisco… Aínda hoxe é o día en que Maru segue a falar daquela impactante mousse de abelá.
O Escondidinho 1
Agora as autovías e autopistas lévanos lonxe, pasan de largo e fan que esquezamos os valores máis próximos e tradicionais. Así que o outro sábado, e aínda renqueante dos meus problemas físicos, decidimos volver.
O Escondidinho 2 O Escondidinho 3
De termos feito a visita hai cousa dun mes, teríamos atopado todo coma sempre, conxelado no pasado. Pero a casualidade fixo que fósemos hoxe e que descubrísemos un local totalmente renovado. Sen perder a propia esencia, agora resulta algo máis amplo e coidado, e moi apetecible para cando chegue o bo tempo.
A carta, os camareiros, a familiariedade, as racións familiares… todo segue coma sempre. Agora si, agora xa se nos permite facer reserva previa por teléfono… e, pola contra, continúan sen cobrar con tarxeta.
Quedamos coa manteiga e os queixiños e pedimos, para compartir, dúas medias doses de bacalhau: un deles ‘à chefe’ e a outra ao ‘Escondinho’.
O Escondidinho 8 O Escondidinho 10
Os dous resultan perfectos e radicalmente diferentes. O primeiro máis clásico, fritido, coa súa pataquiña, a oliva negra, a leituga, cenoura…, e o segundo máis rompedor: esfiañado e mesturado coa pataca –moi próximo a un baclhau à braz–, cunha especie de bechamel e acabado de facer no forno.
Comimos con media botella de viño tinto da casa (maduro, alentejano de 2014: Montaria; moi normaliño) e sen cafés nin sobremesas pagamos 22€ cada un.
Pareceunos un punto caro e, dado que a esencia da comida segue a ser a mesma, pensamos se apurarían un pouco os prezos para axustalos ao novo deseño do local…
Restaurante Escondidinho R de Chamosinhos 511
Valença
Tfno: 351 251 839 256
Web
escondidinho.restaurante@gmail.com
GPS: 41.985718N,  08.674135W

ruralismo galego 3.0

Os que me seguides de tempo sabedes que, sempre que me preste a oportunidade, vou romper unha lanza en favor da cultura galega, da nosa lingua.
E isto, simplemente, e como dixo o poeta, porque si, porque me gosta e me peta. Porque me dá a gana.
Porque ser galego non é unha etiqueta máis que engadir ás de loiro, zurdo ou agarimoso. Ser galego tampouco significa ter nacido, sen máis complicación –ou implicación-, neste curruncho do noroeste do norte do sur de Europa.
Porque, daquela, tanto tería ser galego, que alxerino ou neozelandés.
Coke Pavillon Coia 3
Son galego porque acepto, exerzo e fago o posible por legar ao futuro unha herdanza de séculos. Unha historia, unha cultura, unha lingua, unha tradición, unha idiosincrasia… un xeito de pensar e de ser.
Porque sen historia, sen cultura… sen lingua, Galicia deixa de ser. Transfórmase, unicamente, nun nome vacuo, sen contido máis alá do que ditan catro puntos cardinais. Unha etiqueta máis.
Coke Pavillon Coia 4
Pero sen negar a vista ao retrovisor, loito por ser un galego do século XXI, un galego, digamos, 3.0. Un galego que sen deixar na cuneta as casiñas o os lares de Rosalía, abre os brazos –é  un falar– aos Pinos rapeados polo Puto Coke.
FogardoSantiso 01
Galegas ata a medula son as xentes que che toman o mandado co seu iphone de última xeración no Fogar de Santiso.
O espazo, a decoración, a feitura, a cociña…, mesmo a lingua que escoitas sabe á Galicia máis rural e ecolóxica. E alí no centro, nun mastro de madeira e a carón dunha roda de carro furada pola traza, o código QR para escanear e engadir o Fogar ao caderno de enderezos do teu teléfono móbil.
Amplo merendeiro exterior (para cando o tempo o permita; hoxe vai un marabilloso sol de inverno que trae un frío do norte que pela), enorme comedor interior con longas mesas comunitarias, e temos a sorte de que nos toque asento nunha pequena brubulla de cristal con estufa de leña na que comes entre as árbores e o azul do ceo.
FogardoSantiso 04 FogardoSantiso 05
A carta é ampla, variada e redactada con fundamento. Desde os produtos da ‘Nosas hortas ecolóxicas’ ata ‘As nosas carnes autóctonas’ pasando polos produtos ‘Das nosas rías’.
Tempura mar e horta, Revolto de grelos, Verduriñas do día na brasa… Croca á pedra, Burguer de vaca cachena ecolóxica, Carpaccio de vaca, Zanco de polo ecolóxico á brasa, Año autóctono ecolóxico, Churrasco de porco ibérico da devesa extremeña, Raxo asado a baixa temperatura con castañas e verduriñas…
E todo o anterior sen faltar o polbo, a tortilla ou algunha que outra empanada. Cómpre salientar, tamén, os pratos específicos pensados para persoas con diversas alerxias ou intolerancias e o feito de que, no momento de anotar, o camereiro consulta a súa base de datos no móbil e informa claramente dos ingredientes de todos e cada un dos pratos da carta para así axustar o menú a cada dieta.
Fantástico pan galego acabado de fornear e proposta curta pero moi ben novelada de viños (Lúa garnacha de Pardilla, 16,90€: ‘garnacha de cepas vellas con 15 meses en carballo francés; un viño moi persoal e excepcional; redondo, intenso, aterciopelado… un retrogusto persistente’. A carta recomenda probalo maridado co Lúa garnacha de Moradillo –15,90€– para así apreciar como varía un mesmo viño en función do ‘terroir’: idéntica caste de uvas e un único tratamento para cepas de dúas fincas veciñas –Pardilla e Moradillo–).
Pedimos as filloas de millo ecolóxico –garantía de ausencia de gluten–con ceboliña confitada, requeixo e herbas; a empanada (tamén de millo) de polbo da ría; a tixoliña de moussaka de tenreira con berenxena e queixo do país na brasa e uns callos de tenreira cachena. Malia sofisticación da oferta, vemos como moitos dos nosos veciños tiran pola sinxeleza cuase-furanchil da tortilla e o churrasco e decidimos que volveremos unha tariña de verán para este menú que promete resultar tan redondo como económico.
FogardoSantiso 15 FogardoSantiso 18
FogardoSantiso 19 FogardoSantiso 22
Sorprendente proposta de sobremesas con variada oferta de doces S.G.
Xeados do Fogar (nata e noces, chocolate, froitas da horta Santiso –amorodo, moras, arando…). Filloa de millo ecolóxico con mousse de queixo e marmelo, Tarta de millo e cacao con xeado de arando, Torta de queixo na brasa, Tulipa de mousse de queixo e amorodo, etc. Pedimos a torta da casa e o requeixo do país con marmelo.
FogardoSantiso 23 FogardoSantiso 24
Por todo o anterior –que resultou riquísimo pero algo excesivo– pagamos 18€ por cabeza: uns céntimos máis dos 36 entre os dous.
Gran comida que augura visita en breve cos colegas da Illa.
Vaian, para pechar, tres definicións que fai o Fogar de Santiso do seu estilo e gastronomía:
O gozo de disfrutar na mesa coa clase dos nosos ancestros.
Compromiso coa nosa cultura gastronómica.
Produto autóctono, ecolóxico, local e de tempada.

Fogar do Santiso
Trasellas 13, Luou, Teo
15886 A Coruña
GPS: 42.797311N, 08.584435W
Web
fogar@fogardosantiso.es