comer en caminha

Ultimamente teño a impresión, e que quede claro que se trata dunha simple impresión,  unha arrouada mental sen ningún tipo de indicio racional ou proba tanxible, dicía que non sei por que me dá que os costumes dos galegos do sur con respecto a Portugal están a volver ao seu leito orixinal.
Despois dun período en que se daba moito o de coller a autoestrada e baixar ata Porto, cada vez regresamos máis (a maldita crise!) ás compras en Valença ou Viana, á feria dos mércores ou dos sábados, ás comidas nos locais tradicionais de Valença, de Cerveira, de Caminha, de Vila Praia de Ancora…

Se houbo uns meses nos que se me pedía consello sobre restaurantes en Porto, cada vez son máis os coñecidos que me preguntan polos locais de toda a vida máis preto da fronteira.
Tamén son moitos os amigos e amigas que me informan de tal ou cal restaurante no que comeron moi ben (e barato!) o sábado pasado.
É o caso do amigo Santi.
Santi Veloso é colega de profesión, de instituto e de departamento, e, ademais, coincidimos na maioría dos xeitos de entender a vida e o mundo que nos rodea.
Santi é un namorado de Portugal, máis que un simple namorado, un amante que condensa en práctica toda a súa querencia polo país irmán.
Santi ten moito que ver cos 20 anos de Ponte nas Ondas (que mágoa que se acaben!!)e con esa súa teima da candidatura para Patrimonio Inmaterial da UNESCO da Cultura común Galego-Portuguesa.
- Coñeces o Muralha en Caminha?
Pois non. O Muralha, en concreto, non…

 

Caminha sempre foi un gran destino gastronómico, para comer pero tamén para comprar no seu magnífico mercado. E en Caminha mandan o peixe e o marisco.
Son clásicos, todos eles de cociña tridicional minhota e portuguesa, e calquera recomendable desde a miña experiencia:
Solar do pescado (prezo tirando a baixo, das mellores ofertas, nº 1 en Tripadvisor)
Foz do Minho (todo un clásico, quizá a miña mellor elección, prezo baixo)
Café Central (moi de batalla, para un bocata rápido e agradable na explanada)
O Barão (requintado, ben, algo caro)
Duque de Caminha (moi boa opción, algo caro pero paga a pena)
Pensão do río Coura (típico, barato e moi acolledor; das mellores eleccións).

A día de hoxe teño en lista de espera o Amândio, seica que moi típico e popular, moi recomendado polos propios portugueses; disque imprescindible hoxe por hoxe en Caminha; xunto co Duque de Caminha, os dous únicos recomendados polo Boa Mesa e por José Silva.

Para os amantes das guías: o único restaurante de Caminha recomendado por Michelín e Repsol é o Solar do Pescado. Michelín, ademais, inclúe o Duque de Caminha.

As recomendacións redúcense ao núcleo de Caminha, pero mergullando por internet atopo un nome recurrente en Moledo (apenas 3 quilómetros) o Ancoradouro  (Repsol, Expresso, José Silva…).

E, claro, desde hoxe está tamén o Muralha de Caminha.
Dime Santiago que se trata do restaurante dun hoteliño que está a carón da muralla e moi cerca da Igreja Matriz (por certo, a rehabilitación e limpeza exterior ben merece por si mesma unha visita).

 

Local moderno, cociña tradicional moi saborosa, servizo eficiente e próximo.
Típico restaurante portugués de racións familiares, recomendable medirse por meias doses. En concreto eles (eran dous) compartiron meia de peixe e outra meia de carne. Máis que suficiente. Con sobremesas e cafés, pouco máis dos 15€ por cabeza.

 
(As fotos dos pratos son de Santi; o resto do Facebook do propio local).

Muralha de Caminha 
Rúa Barão de S. Roque 69
4910-128 Caminha
Tlfno: 351 258 728 199
GPS: 41.878015ºN   8.839244ºW
Localización en Mapas de Google 

Solar do Pescado
Rúa do Visconde Sousa Rego 85
4910 Caminha
Tlfno: 351 258 922 794
GPS: 41.874586ºN  8.840134ºW
Localización en Mapas de Google

Foz do Minho
Rúa Esteiró
4910 Caminha
Tfno: 351 258 921 784 
GPS: 41.865796ºN   8.849321ºW
Localización en Mapas de Google

Café Central
Praça do Conselheiro Silva Torres 17
4910-152 Caminha
Tfno: 351 965 631 237
GPS: 41.875782ºN  8.838378ºW
Localización en Mapas de Google

O Barão 
Rúa Barão de São Roque 33
4910-128 Caminha
Tfno: 351 258 721 130
GPS: 41.8776ºN  8.839328ºW
Localización en Mapas de Google

Duque de Caminha 
Rúa da Direita 111
4910 Caminha
Tfno: 351 258 722 046
GPS: 41.877919ºN   8.838265ºW
Localización en Mapas de Google

Pensão do Río Coura 
Avda. Saraiva de Carvalho, 1
4910-108 Camiña
Tfno: 351 258 921 142
GPS: 41.873891,-8.835846
Localización en Mapas de Google

Amândio 
Rúa Direita 129
4910-155 Caminha
Tlfno: 351 258 921 177
GPS: 41.878568ºN   8.838075ºW
Localización en Mapas de Google 

Ancoradouro 
Rua João Baptista da Silva 522
4910-000 Moledo
Tlfno: 351 258 722 477
GPS: 41.850347ºN   8.86269ºW
Localización en Mapas de Google

así, si

Vén esta entrada como consecuencia da anterior (Así, non).
Ou quizá non todo é o que semella e neste caso todo resulta ao revés: sentinme obrigado a escribir aquela despois de pensar e gozar con esta.

É un dos meus favoritos e hoxe, despois duns anos sen poder facerlles unha triste visita, comemos con Pepe Vieira.
Iamos cun menú pechado:
Snack, Tosta de millo Corvo con ceviche de xurelo, Tomate, tetilla e ceboliña caramelizada con vinagreta sinxela de mel de flores, Guiso de chocos na súa tinta con crema aireada de pataca, Hovo fritido do revés, Torta de Santiago semilíquida. Tres viños maridados. Prezo, tamén pechado, 40€ persoa.

Trátase desas webs que lanzan ofertas durante un período limitado de tempo.
Coñecía a experiencia de Maruja Limón (Un éxito rotundo) e o acerto animounos a repetir en Pepe Vieira; a proposta, textual, é a reproducida máis arriba.
En ambos casos foi a través de LetsBonus.

Snacks: olivas aliñadas e Pan de pita con tomate seco e parmesán.
Servidos con Cava: Alba, Brut Reserva de Raventós i Blanc.

Caldo Galego.

Ceviche de xurelo con remolacha, ravo e vinagreta.
Viño branco: Albariño Castro Martín.

Pescada do pincho rebozada en ovos de curral, con maionesa de lima.

O Tomate, tetilla e ceboliña caramelizada con vinagreta sinxela de mel de flores.

Cocido.
Viño tinto: Vía Romana, mencía de, 2010?

Torta de queixo de cabra Payoyo
Viño doce: Alambre 2007, Moscatel de Setúbal de J.M. da Fonseca.

Petits Fours.

Cafés.

Fantástico.
Xa vedes; ao final, a oferta anunciada… pero ampliada e mellorada sensiblemente. Algún cambio por obriga do mercado; o resto podería evitarse para manter o concepto de sostibilidade; estaban fóra do guión o cava, o caldo, os bocadiños doces do final, o café… Poucos que fan un moito.
Visto o visto e como conclusión, creo que o modelo de Pepe Vieira non debe resultar moi sostible. Se a un prezo moi, moi axustado se lle engaden por riba servizos non programados, a falta de rendibilidade pasa a ser evidente.
Agora si, calquera intento de comparar os 40€ de Pepe Vieira Camiño da Serpe cos 30 da nosa comida de Nadal (Así, non), rolda o cómico.

Claro que a clase, a categoría, o savoir faire, os motivos de que Xosé Cannas (sen esquecer a Xoan e a súa man para descubrir viños astronómicos a prezos terrestres) sexa un dos meus galegos favoritos quedaron, unha vez máis, en evidencia.

Como é a primeira vez que traio o Pepe Vieira ao blog, aí vai a ficha:

Pepe Vieira Camiño da Serpe
Xosé Torres Cannas
986 741 378
Camiño da Serpe s/n. Raxó
Poio (36992)
E-Electrónico
Web
Web de Os Nove
GPS: 42.409343ºN   8,754527ºW
Localización en Mapas de Google
Algunhas distincións:
2 sol Repsol
1 estrela Michelín
8,0 puntos en Lo mejor de la gastronomía
7,6 puntos en Verema
1º nivel na Guía de restaurantes de Galicia de La voz de Galicia
Etc…

así, non

A entrada de hoxe vai ligada de orixe á que teño pensada para escribir mañá: así,si.
As dúas son os polos contrarios dun mesmo concepto, dese que xa se tornou nun lugar común da comunicación e que podemos traer ao noso terreo como a sostibilidade na restauración.

A cuestión de fondo vén sendo que nos momentos de recesión económica todos temos que repensarnos para que a nosa actividade resulte sostible.
Todos.
Fálase moito das consecuencias da crise no mundo da restauración e os comentarios céntranse nos locais de gama máis alta, nos grandes cociñeiros do país.
Sen embargo creo non andar moi descamiñado se afirmo que onde máis mella está a facer a depresión é nos locais de tipo medio; ou sexa, na gran maioría; aqueles que, desde a máis absoluta corrección ata a máis anodina das mediocridades, non destacan nin pola excepcionalidade da súa cociña, nin pola asequibilidade dos seus prezos. A lista de restaurantes históricos de Galicia destas características que houberon de pechar as súas portas nos tres últimos anos resulta estremecedora.

Co gallo do nadal, quen máis quen menos aproveitamos para reunirnos e celebrar comidas ou ceas que xa están bautizadas como ‘de grupos’. De empresa, de amigos, de equipo deportivo, de compañeiros de instituto, de asociacións, partidos, sindicatos, gremios, veciños, colegas…
En fin, o de menos son os motivos, que hai case tantos como individuos, cada un coa súa propia idiosincrasia. Claro que, en demasiados casos, o de menos tamén é a comida, o importante é estar xuntos. En moitos casos o que se prima é a cantidade de xeito que estas reunións deben resultar pantagruélicas, ou acabar no baile de turno... Cada vez máis tamén hai que contar co prezo…
Estas reunións son, de feito, un negocio con gran proxección. A oferta é case infinita e hai que axustar nos prezos.
A custa de que?

Este ano os colegas do instituto atopamos un opción moi atractiva.
Entrantes variados, peixe ou carne escollido no momento da propia carta do local, selección de sobremesas, viños branco e tinto (o tinto, por exemplo, Cune), chupitos, cafés… Total, 30 euros por persoa.
A oferta viña dun local de non moita traxectoria pero de fiabilidade acreditada: está na Repsol e é Bibgourmand de Michelín; Xoán Pobo tamén ditou veredito e alcanza un lugar entre os 30 mellor valorados en toda Galicia en TripAdvisor.
Local bonito, vistas espectaculares sobre Baiona, servizo amable e eficiente…
Entrantes variados en doses xenerosas: croquetas, calamares, empanada, ameixas á mariñeira, tortilla, polbo e non lembro se me queda algo no tinteiro. Claro que algúns eran conxelados, outros fritidos había horas, a maioría requentados…
Para o prato, efectivamente elección da carta… Pena que o día anterior e a noite foran malas e non había moita oferta de peixe no mercado; casualmente non había os pratos máis caros da carta (algún deles, por carta, de vintetantos euros por ración). Os que si había, o meu bacallau en concreto, quedaba bastante lonxe dos recoñecementos que adornan o local…

A miña opinión é que así, non.
É algo máis complexo, pero de maneira xeral, un local das características do que estamos a falar xoga con cinco variables: gastos xerais, oferta, calidade, cantidade e prezo. Supoñendo que os gastos xerais xa están axustados, e do que se trata é de competir por prezo, non queda outra que xogar coa oferta e co binomio calidade-cantidade.
Non é o mesmo ofrecer xurelo que robaliza; pero, o que sexa, por favor, de calidade; mellor o xureliño acabado de pescar que unha robaliza de piscifactoría conxelada hai dez meses a saber en que condicións…
E segundo. Moito mellor calidade que cantidade (cando menos para min). Eran necesarios seis ou sete entrantes? Non sería mellor apostar por un ou por un par deles pero mantendo a calidade que se lle supón ao restaurante?
Eu persoalmente teño claras as respostas e tamén o veredito: non, así, non…
E tamén as consecuencias: visto o visto, non creo que volva ao restaurante do que estamos a falar e que, a estas alturas, xa temos perfectamente localizado…