miscelánea gastronómica

Está nun espazo que forma parte da miña infancia pero nun lugar concreto que pasa algo desapercibido para a memoria. Fronte ao muro da estación. Entre as rúa México e Vázquez Varela. Un pouco máis arriba do cartel do cine Ronsel.

Escoitara a publicidade e, a verdade, non me parecía moi afortunada, no tiraba por min como se supón debe facelo un bo anuncio. Despois de varias opinións de confianza, e facéndome máis forte que os meus propios prexuízos, decidín darlle unha primeira oportunidade en forma de menú do día.
Non levaba cámara, así que as fotos dos pratos son do móbil, e o resto roubadas da páxina do propio restaurante.

O local é moi agradable. A decoración, baseada no granito visto, nos cadros e nos toques de cor granate, pareceume moi lograda. Consta de catro espazos diferentes; un exterior, digamos, para fumadores, a zona de bar, un pequeno comedor ‘de diario’ e gran comedor do fondo.
Hoxe, martes, o comedor  está practicamente cheo e vemos pasar un gran grupo para o comedor grande.
O menú do día consta de entrante (tres a elixir), prato (tres a elixir), pan, bebida e sobremesa (dúas a elixir) ou café, a un prezo de 12,90€, e coa particularidade de que tanto un dos entrantes coma un dos pratos son un pouco máis ‘gourmets’ que os outros dous, e teñen un pequeno sobreprezo. Vexo ao meu arredor que non son moitos, pero si hai quen opta por algunha das versións especiais.

Carmen pide a crema de cabaza con labras de foie e eu o Lombo de sardiña afumada con compota de tomate. Calquera dos dous cun máis que meritorio nivel de elaboración e presentación para tratarse dun menú do día. Gustoume, especialmente, a sardiña co tomate.

No prato forte coincidimos: lacón con grelos.
É unha ración máis que xenerosa e estaba realmente bo; no seu punto de desalgado e de cocción (a verdade é que iso de ‘no seu punto’ pode resultar algo pedante; mellor, dicir, que estaba no punto que a min me gosta).
Se hai un ‘pero’ (que tecnicamente se cadra non debería mencionalo), está nos grelos; semellan cocidos lonxe do lacón e durante moi pouco tempo, respectando os puntos de cocción ao uso. Resultan máis naturais, máis ‘grelos’… pero un pouco bravos de máis; tería preferido o punto de cocción da miña nai e embebidos no sabor do lacón e o chourizo.

De sobremesa, unha de cada, unha Torta de mazá (receita bastante particular pero moi rica) e o Arroz con leite (sen ser un dos meus doces favoritos, o salteado con pasas ai que se saia un chisco da media e que entre especialmente ben).

Total, o dito, 25,80€ entre os dous para un menú do día con moi alto nivel.
Merece probar o menú á carta. Xa vos contarei.

Restaurante daVid
r/ Urzaiz 72
36204 Vigo
886 137 750
david@da-vid.es
Web
Facebook
GPS: 42.233681N, 8.714542W
Localización en Mapas de Google

por que gosto tanto de portugal

Pois por todo.
Podería acollerme á historia e chorar de envexa (sa envexa) polo 25 de abril, ou tirar aínda máis atrás e achar que non hai que ir tanto máis atrás para saber que somos os mesmos. 
E polo idioma, pola paisaxe, polos costumes, polo fado, por Siza Vieira, polo Douro, pola gastronomía, por Lisboa, polos viños, por Saramago, polo xeito de ser, por Pessoa, pola gastronomía, pola fortaleza…

Pero non. Hoxe veño cun novo motivo que engadir ao encanto. 
Imaxinade a situación.
Escapada de fin de semana a Lisboa. Sábado. Arredor da unha do mediodía. Na procura do Mercado do Campo de Ourique para comer.
(Por certo, modelo que está a poñerse de moda en Lisboa –Campo de Ourique  e Mercado da Ribeira– e en Porto –Mercado do Bom Sucesso, en Boavista–, e que consiste en reformar os vellos mercados para incluír, ademais dos postos de froita, peixe, queixo… orixinais, outros de delicatessen portuguesas e unha zona de balcóns de restaurantes da cidade que ofertan variedade de pratos a moi bo prezo para comer nun enorme espazo común. Unha boa alternativa para diario en Lisboa ou Porto).
Pero sigamos. Non teño moi claro por onde estamos e o coche de atrás (un Mercedes SLK) que me fai sinais coas luces; paro; unha muller loira bastante nova, fermosa, cun fillo de catro ou cinco anos que nos mira con ollos de estranxeiro vén canda min e dime que levo unha das rodas de atrás no chão.
Nervios, preocupación, deseperación. ¡E agora que facemos!?
A muller ofrécese amablemente a levarnos a un taller de confianza y ademais próximo; deixo que pase e a seguimos. Non máis de cinco minutos e chegamos a un local destartalado… pechado (xa pasa da unha). Não há problema. A muller condúcenos a unha segunda oficina… que resulta estar, tamén, pechada. Pregunta a un taxista que lle dá explicacións para achegármonos á sucursal dunha desas cadenas internacionais… que tamén fica pechada. Sempre ao rabo do Mercedes deportivo visitamos, inutilmente, aínda outros dous talleres.
E xa por fin, contra as dúas e ao sexto intento, un sitio de rodas, como todos pechado, pero co persoal aínda na porta; dentro xa dos seus coches para empezar a fin de semana, pero na porta. A nosa valedora pregunta polo xefe e tarda cinco minutos en convecelo; descoñezo o ton e os argumentos pero seica non resultou doado; as maneiras, así de primeiras, non son moi amigables… pero abren o taller e, alá para as dúas e media pasadas, terminan de solucionar o noso problema.
Non sei que dicir. Grazas, muller. Muito, muito obrigado.

Ademais de dúas comidas nos mercados lisboetas, a cea máis gratificante foi no 100 maneiras, un local de moda no barrio de moda (o bairro Alto) altamente recomendable. Imprescindible reservar.
Menú de dez pratos (55€) coa posibilidade de dúas seleccións de viños de maridaxe, unha ‘normal’ de 35€ persoa e outra especial que andaría polos cincuenta.
Local pequeno e abigarrado pero sen risco de mesturarte nas conversas dos demais ou de que entren nas túas; nunha liña de cosmopolitismo de altura, as palabras son en mil e un idiomas diferentes.

De esquerda a dereita, de arriba abaixo e despois do aceite cunhas pingas de módena:
Estendal do Bairro: Bacalhau desidratado con molho ioli de coentros e pementos.
O Brejo Largo: Ostra carabineiro e ouriço-do-mar em espuma de ostra e clorofila de coentros e rúcula.
Nem tanto ao Mar Nem tanto à terra: Batata recheada com queijo e cavala fumados, bolinhas de bacalhau e ostra recheada com presa de porco preto e batata rate.
Madame Butterfly: Rosbife recheao de foie-gras e funcho com molho dashi.
Santa Sardinha: Sardinha com queijo fumado, areia de broa, chalota em balsâmico e coentros fritos.
Bacalhau à Eusebio: Bacalhau braseado com puré de tremoço e creme béarnaise.
Jack Sparrow: Caviar de pêra bêbeda com sorbet de funcho.
Ultimo Acto: Lombo de borrego com pistáchio, puré de alho e legumes confitados.
Final Tropical: Cheesecake de piña-colada.
Final Feliz: Esfarelado de brownie com gelado de iogurte.

Restaurante 100 Maneiras
Ljubomir Stanisic
r/ Teixeira 35
1200-459 Lisboa
Telefone: +351. 910 307 575
info@restaurante100maneiras.com
Web
Localización en Mapas de Google
GPS: 38º42’52,8”N  9º08’41,4W
Repsol
BCBM
Lo mejor de la gastronomía
TripAdvisor
Michelín

nova estrela michelín

Había tempo que andaba detrás da pista, pero a verdade non contaba con esta irrupción tan espectacular na todopoderosa vermella.
Nova naceu hai apenas dous anos e correu pola rede de xeito imparable. Na miña última revisión de restaurantes galegos (finais 2012, principios do 13), con dentes de leite, ou case sen eles, coma quen di, entraba de cheo na lista dos 100 destacados, e iso con dúas únicas aparicións… pero moi sigificativas e potentes: en Tripadvisor andaba –xa cun número moi impotante de votacións– nun sorpresivo posto 13 entre todos os restaurantes galegos; a xente de Verema puntuaba Nova con 9 sobre 10.

A clave atopámola, de maneira impactante, na propia tarxeta de presentación: un nome sinxelo, directo, mesmo arriscado, que define toda unha filosofía de concebir a cociña de raíces na terra que propugnan.

E a fidelidade ao concepto asoma desde a mesma porta que dá acceso a un local algo sinuoso (tubo estreito con dúas mesas pequenas que desemboca nunha zona máis ancha pero con non máis de 18-20 lugares; por certo, sábado ao mediodía: ocupación total).
Decoración extremadamente coidada coa mentalidade de que menos é máis e o complemento dunhas paredes moi blancas das que colgan exposicións temporais de artistas locais. A cociña, pequena e vista, esténdese á zona do comedor a través dunha ampla meseta para empratar, espazo que ten continuidade nunha mínima barra de espera. Iluminación que xoga con luces frías e quentes e que no recuncho do empratado destaca pola poderosa intensidade do vermello infravioleta que manteña quentes os pratos.

A pesar do limitado do espazo, o comedor disimula as medidas e resulta cómodo e moi agradable; agradécese a non hiper-densidade de mesas que podería dar ao traste coas liñas mestras do local e convertelo nun máis.

O servizo é correcto e moi profesional.
Para os 20 comensais que somos, conto, entre cociña e sala, 10 persoas traballando.

Nova ofrece tres menús pechados: un curto (Básico), un intermedio (Raíces) e o máis longo (Nova); a diferenza, no número de pratos pero tamén na configuración dalgúns deles.

Decantámonos polo menú intermedio (4 entrantes, o peixe do día, a carne do día e dúas sobremesas) que amenizamos cunha botella de Régoa, Amandi do 2009, que funciona á perfección.

Entre os catro entrantes, voto polas carnes: unha papada de porco con cogumelos e unha tosta de brioche con foie e, por riba, variedade de setas autóctonas.
Pola contra, no ravioli con centola sobrábame a sopa de peixe de rocha.

O peixe é unha pescada cocida a baixa temperatura cunha pinga de allada e un ravo, sobre unha cama de repolo, fantástica; a carne do día, un solombo de vaca rubia cociñado con mestría na brasa e acompañado con cenoura e cogumelos, tamén braseados, e un aire dun mollo de trufa; tamén exquisito.
A verdade é que calquera dos dous pratos fortes, sen moitas complicacións, bastante limpos, raian a un altísimo nivel.

As sobremesas, tamén dúas, fánseme un pouco homoxéneas; nas dúas a base é o xeado (un de framboesa e outro de caqui) sobre biscoito; a frambuesa vén cunha tella de laranxa e xelatina de figo, e o xeado de caqui compleméntase cunha mousse moi lixeira de chocolate (neste caso o biscoito tamén era de chocolate).
Disfruto dos dous coma un anano, pero votaría por un chisco máis de diversidade.

Serven o café cuns petits frous que veñen confirmar un dos piares de Nova: o coidado exquisito de todos os detalles.

Globalmente hei destacar dúas ideas que resumen a miña opinión sobre Nova.
Paréceme un restaurante que sen dúbida merece os mellores afagos, mesmo se se trata da codiciada estrela Michelín.
En segundo lugar, estamos anta unha relación calidade-prezo como moi poucas veces coñecín (de aí, creo, unha boa culpa do éxito inicial no boca a boca).
Un prezo total (menú intermedio, viño Régoa, auga, cafés) de 50 euros persoa non é un prezo de churrasquería… pero, nos tempos que corren tampouco é, nin moito menos, disparatado.
O limitado do número de lugares, a cantidade de persoas ao teu servizo, o meco ata nos mínimos detalles… e, en especial, a calidade e trato dos produtos (e a partir de agora, tamén, a nova estrela Michelín no peito), fan pensar nunha factura final significativamente máis elevada.

Restaurante Nova
Julio Sotomayor e Daniel Guzmán
r/ Valle Inclán, 5
32004. Ourense
988 217 933
GPS: 42º20’24”N  7º51’43,2”W
Localización en Mapas de Google
info@novarestaurante.com
www.novarestaurante.com
Estrela Michelín
Guía Repsol
9 puntos Verema
Tripadvisor: lugar 54 de Galicia

bouzas está que se sae

O colexio de Vincios foi o meu primeiro destino.
Xa choveu.
Falo de setembro do ano 1983.
Como Carmen tamén pasou por alí, e bastante máis tempo ca min, fixemos bos amigos e amigas.
Toda unha vida. Moitos, a maioría, xa están xubilados; o resto, os que quedamos, xa andamos aí, aí.

Juan, Mª Luisa, Fefa, Bea…
O venres reunímonos un puño daquelas vellas glorias para parolar dos vellos tempos arredor dunha botella de viño e un pincho. Quedamos pola noite, na Carpintería, un local bastante recente en Bouzas.
Está na rúa Alfolíes, ao fondo, case ao pé da igrexa de Bouzas, e ocupa o local dunha vella carpíntería.
A decoración conserva a esencia do taller orixinal; local moi alto, utensilios nunhas paredes pintadas en branco sobre os vellos materiais, mesmo a serra e o vello banco son utilizados como mesas para os clientes.
En xeral resulta acolledor e agradable e, a pesar de estar cheo, nada agoniante.

Oferta de tapas para compartir e tamén algúns pratos máis potentes. Durante a semana teñen un menú do día (12,5€) que publicitan a través do facebook.
Eramos 8 e compatimos dúas racións de:

Boquerón cortesía da casa

Croquetas de centola

Chipiróns na grella

Xamón ibérico

Polbo á tixola

Pincho de rabo de touro con foie

En xeral todas as racións estaban ricas; de ter que destacar unha por riba das demais, fágoo co rabo de touro: bocado especialmente saboroso, moi tenro, co toque de foie que non lle quedaba nada, nada mal.

Isto, claro, sen contar os doces.
Seica Elena Garmendia (a dona, el, Rafa Pérez é o cociñeiro) exerce de experta reposteira e ten un obrador no que prepara cada día unha chea de tortas e pasteis que poden facer as ledicias do padal máis tiquis. Torta de violeta, de chocolate belga, de moka…

 

En fin, un local moi recomendable para enriquecer aínda máis a xa saientable oferta de Bouzas. Tanto para tomar uns viños coas súas tapas, como para o horario de comidas ou ceas –sen esquecer as copas–, temos moito onde elixir. Desde os máis clásicos –poñamos por caso o Garfo–, ás novas incorporacións que xa se fixeron un nome –o PaTouro, o Ouso–.

Gastrobar Restaurante La Carpintería 
Rafa Pérez 
Reposteira: Elena Garmendia 
Rúa Alfolíes 19
36208 (Bouzas) Vigo
Teléfono: 986 123 103
info@lacarpinteriarestaurante.com
Web
Facebook
GPS: 42º 13’ 33.9”N  8º 45’ 12.1”
Localización en Mapas de Google

Por certo, o nome da rúa, Alfolíes, esperta a miña curiosidade pola máis que probable orixe árabe. Busco información e atopo que, efectivamente, vén do árabe hispano (alhorí) e, á súa vez, do propio árabe (hury), puidendo ter antecedentes no exipcio mhr e no copto ahor. En calquera caso presenta dúas acepcións diferentes: granero ou depósito de gran e almacén de sal.
Non teño datos pero a relación con almacéns de sal paréceme algo máis que probable.
Alfolíes son, tamén, os saquiños que pasaban nas igrexas para que os fegreses depositasen as súas esmolas. A rúa vai dar ao lateral da igrexa, pero esta etimoloxía paréceme menos defendible.
Neste segundo caso, os alfolíes serían herdeiros directos da vella obriga do dezmo da tradición xudea, contemplada en diferentes pasaxes da Biblia.