como, logo existo: miscelánea gastronómica

Está nun espazo que forma parte da miña infancia pero nun lugar concreto que pasa algo desapercibido para a memoria. Fronte ao muro da estación. Entre as rúa México e Vázquez Varela. Un pouco máis arriba do cartel do cine Ronsel.

Escoitara a publicidade e, a verdade, non me parecía moi afortunada, no tiraba por min como se supón debe facelo un bo anuncio. Despois de varias opinións de confianza, e facéndome máis forte que os meus propios prexuízos, decidín darlle unha primeira oportunidade en forma de menú do día.
Non levaba cámara, así que as fotos dos pratos son do móbil, e o resto roubadas da páxina do propio restaurante.

O local é moi agradable. A decoración, baseada no granito visto, nos cadros e nos toques de cor granate, pareceume moi lograda. Consta de catro espazos diferentes; un exterior, digamos, para fumadores, a zona de bar, un pequeno comedor ‘de diario’ e gran comedor do fondo.
Hoxe, martes, o comedor está practicamente cheo e vemos pasar un gran grupo para o comedor grande.
O menú do día consta de entrante (tres a elixir), prato (tres a elixir), pan, bebida e sobremesa (dúas a elixir) ou café, a un prezo de 12,90€, e coa particularidade de que tanto un dos entrantes coma un dos pratos son un pouco máis ‘gourmets’ que os outros dous, e teñen un pequeno sobreprezo. Vexo ao meu arredor que non son moitos, pero si hai quen opta por algunha das versións especiais.

Carmen pide a crema de cabaza con labras de foie e eu o Lombo de sardiña afumada con compota de tomate. Calquera dos dous cun máis que meritorio nivel de elaboración e presentación para tratarse dun menú do día. Gustoume, especialmente, a sardiña co tomate.

No prato forte coincidimos: lacón con grelos.
É unha ración máis que xenerosa e estaba realmente bo; no seu punto de desalgado e de cocción (a verdade é que iso de ‘no seu punto’ pode resultar algo pedante; mellor, dicir, que estaba no punto que a min me gosta).
Se hai un ‘pero’ (que tecnicamente se cadra non debería mencionalo), está nos grelos; semellan cocidos lonxe do lacón e durante moi pouco tempo, respectando os puntos de cocción ao uso. Resultan máis naturais, máis ‘grelos’… pero un pouco bravos de máis; tería preferido o punto de cocción da miña nai e embebidos no sabor do lacón e o chourizo.

De sobremesa, unha de cada, unha Torta de mazá (receita bastante particular pero moi rica) e o Arroz con leite (sen ser un dos meus doces favoritos, o salteado con pasas ai que se saia un chisco da media e que entre especialmente ben).