o miolo

último peaje

Non son moi asiduo ás saídas de menú pero hai momentos en que a ocasión ben o merece. Como ocorreu na anterior, Por catro perras, estou a falar da presentación dun novo libro de Chiño Barral, o segundo, un Último Peaje que semella vai ser unha novela inevitable.

Último Peaje. Chiño Barral

O veículo dun coñecido político da comarca de Vigo precipítase nunha mañanciña de verán desde a ponte de Rande…

A partir da investigación sobre o que semella accidente, e a través dunha situación de permanente flashback, Chiño reconstrúe a memoria política da trepidante vida galega dos anos que van desde primeiros dos setenta ata a actualidade. O fío condutor vén ser a vida deste político local, Doro Maquieira, que seica ten moito que ver co noso Magis.
Trátase dun personaxe, pseudoliterario, tan golfo como seductor, tan libre como comprometido, magnético, vitalista, incansable, dunha vontade tan inquebrantable como insobornable era a súa conciencia, valiente, leal pero sen ataduras, cunhas capacidade de traballo e tesón que facían que sempre chegase alí a onde se propuña.
En fin, un auténtico encantador de serpes que expremeu todas as súas excepcionais artes literarias en tentar mellorar un mundo para todos ao tempo que procuraba vivilo e bebelo para el mesmo.

Último Peaje. Chiño Barral   Último Peaje. Chiño Barral

Ando polas primeiras páxinas e xa sei que vai ser unha lectura inevitable.
Inevitable porque se trata de Chiño e de Magis.
Inevitable porque estamos ante unha edición do propio autor, e a afouteza e o salto ao baleiro ben merencen unha recompensa.
Inevitable porque sendo ficción acaba por se converter en historia.
Porque sendo historia demasiadas veces queda a só un fío da ficción.

Último Peaje. Chiño Barral

Pero, ademais, inevitable porque narra toda unha vida de claridade, de loita, de compromiso social, algo que cada vez se ve menos e, polos carreiros que avanzamos, cada vez necesitaremos máis.
Sorte, amigo.

diego en la molinera

Animados polos substanciosos comentarios de Pepe (Máis alá do cocido…) o sábado achegámonos a Lalín a probar a cociña de Diego López, herdeiro de La Molinera.

La Molinera 00

O menú resultou semellante ao de Pepe, pero con lixeiros cambios.
No lugar das ameixas, nós abrimos cun bonito (servido cun tomatiño cherry lixeiramente escarchado por fóra, e auga de tomate). O noso terceiro entrante, en vez do polbo, transformouse nunha faldra de cabritiño excepcionalmente traballada (acompañada de cuscús con legumes, e brotes de ensalada). E dado que o bonito pasara ás entradas foi substituído (en condicións parecidas ao bonito de Pepe) por rodaballo. O resto do menú, ata completar os catro entrantes, o peixe, a carne e as dúas sobremesas, cuspidiño ao de Pepe e Merce.

La Molinera. La Molinera 2 La Molinera 3 La Molinera 6

La Molinera 7   La Molinera 8

La Molinera 9.  La Molinera 10

Gustoume a comida. Como en todo menú, pratos máis do gusto duns e pratos máis ao estilo doutros. En xeral coincidimos na delicadeza e sabor do ovo con touciño, na excepcionalidade no trato do cabrito, na forza das carrileiras (nisto só os máis carnívoros) e nas dúas sobremesas. Ademais, a min chamoume especialmente a atención o bonito coa auga de tomate.
Gustoume o trato próximo e asequible de Diego.
Gustoume o seu decálogo de principios (nada de présas, moito traballo, investigar con produtos da terra, procurar unha identidade propia…).
Pola contra, e escribo con intención totalmente construtiva, non me gustou, non se axusta a delicadeza do menú co contorno, co comedor, os baños, vaixela, a propia entrada ao local…
50 € por comensal (eramos catro) (incluíndo auga, unha botella de Abadía da cova novo, cafés e chupitos) pareceume un prezo un chisco elevado para un rapaz de 22 anos en vías de aprendizaxe e no contorno mencionado. O menú son 40€ e cos complementos mencionados (nada do outro mundo) sube un 25% por persoa.
Por último, unha queixa que xa comentei en ocasións anteriores (Un mal día): un menú de degustación debería ter prezo pechado pensando en todo o que vai chegar á mesa agás a bebida. Cobrar oito euros polas pingas de augardente para o café e un quinto dun chupito entre todos para probar o licor café pareceume de pouco gusto.

Pequenos detalles que mellorarían unha experiencia que, desde o punto de vista estritamente gastronómico, resultou moi satisfactoria.