por catro perras

Hoxe traio a este meu espazo un libro. Trátase dun libro modesto na súa edición pero imprescindible para todos os que, arredor ou pasando da cincuentena, crecimos no Vigo do final da ditadura. O libro titúlase Por catro perras e escribiuno José Barral no ano 2007 para edicións Cardeñoso. O autor subtitúao ‘Guía de tascas e tabernas de Vigo’.

Sen ánimo de enmendar a Chiño coincido co prologuista, Moncho Iglesias, en que mellor lle acaería o subtítulo de ‘Viaxe polas tascas e tabernas de Vigo’. Sinto unha especial debilidade polos libros de viaxes e este é un bo libro de viaxes. De andainas polas rúas dun Vigo que xa case non é, de vagar polos espazos, amables e repousados, bulideiros e vitais que marcaron un período de actividade vertixinosa, de pasear da man das xentes que entre chiquita e chiquita escribiron o borrador de toda unha historia contemporánea da cidade de Vigo, e mesmo de toda Galicia.

Polo Chavolas, o Pereiró, o Rikitrí, o Turista, o Elixio… van asomando, paseniño, os Laxeiro, Lodeiro, Maside, Lugrís, Valle-Inclán, Castroviejo, Cunqueiro, Celso Emilio, Alonso Montero, Freixanes, Casares, Ferrín, Magar, Novoa, Príncipe, Soto, Castrillo, os Siniestro, Gujdel, Atilano, Michel Salgado… Sen excepción de raza, crenza ou talla de chapeu, todos nalgún momento pisamos o serrín salpicado de cabichas das tascas e tabernas dos sesenta, setenta e oitenta para practicar o nobre deporte do chiquiteo. Claro que, como ben reproduce Chiño nas súas citas, e en palabras de Eliseo Alonso, ‘Se apuntamos para calquera punto da rosa dos ventos, Galicia limita cunha taberna’.

Chiquiteo: substantivo masculino e singular, poida que non aprobado pola RALG pero que hai que reivindicar precisamente pola súa singularidade. Chiquiteo: parolada, chinchimoni, falamos de política, si, pero en baixiño, eh!, non vaia ser o demo, pero que dis ho!, non!, que non foi penalti, quen paga hoxe?, catro vellos mariñeiros, todos metidos nun bote, boga, boga mariñeiro, que hoxe pago eu, filosofía, mozas, arte, chistes, risos, falabarato, Dylan… Chiquiteo: viño da casa acedo como rabo de gato que foi evolucionando de moi malo a simplemente malo e ao que debemos moito do que temos hoxe, poida que tamén a úlcera no duodeno.

Creo que habería que facer un esforzo, o mesmo que fixo Chiño, e deixar por escrito cun mínimo de sentido esa vida irrepetible de cando eramos mozos, de cando andabamos ás chiquitas e aos bocadillos de calamares mentres conspirabamos, de cando andabamos ás mozas mentres soñábamos co amor libre, de cando fumábamos ás agachadas falando de paz e amor e de como escaquearnos da mili, de cando cada paso que dabas era un avance efectivo na construción daquela sociedade mellor… un mundo que deixaba atrás todo un xeito de vida que, na súa feitura cotiá, tiña aspectos encantadores que xa nunca serían o mesmo. Todo o que se escriba neste senso, comezando por este Por catro perras, resultará imprescindible.
É que poida que tivesen razón os máis nostálxicos, contra Franco vivíamos mellor.