vai de queixos

A principios deste mes fixemos a nosa última escapada a Madrid.
A nivel cultural a sorpresa estivo no centro cultural Matadero, ao que chegamos grazas á recomendación de Antonio.

No tocante ás cousas do comer, a novidade foi Platea, o macro-espazo gastronómico onde conviven diversas propostas para unha refección informal ou unha copa. Ocupa un vello cine. O protagonista de Platea, en realidade quen obrigou a nosa visita, é o espazo Sinergia, un proxecto de Pepe Solla, Paco Roncero e Marcos Morán para dar de comer, do seu cuño e prezos populares, desde un anaco de empanada a moitos dos pratos de culler da cociña popular.

Postos a facer memoria, hai uns meses, na penúltima, facíamos unha visita a unha queixería de deseño, moi de moda na capital (Poncelet, queixería pero moito máis).

 O certo é que se queres comer uns queixos non hai que percorrer seiscentos quilómetros nin quedar de papanatas coas marabillas da capital. Dende hai uns meses temos anotada na axenda a visita a La Queserí Testing Room, no Grove, disque chega pisando forte.

E, mentres, o mércores caemos por casualidade en Quesum, aquí en Vigo, en Camelias, un microespazo para a compra e degustación de queixo, pero non só: posúe unha concentración de delicatesen por metro cadrado difícil de igualar.

 Ofertan máis de 90 variedades de queixo, para comer alí ou levar, con promocións todos os meses, con catas e servizo de catering, con complementos do máis variado (desde embutidos a latas de conserva pasando por patés ou marmeladas para complementar algúns dos queixos).

O espazo é pequeno, dividido nunha zona de exposición e venda e outra con catro pequenas mesas; malia o movemento das vendas nestes días previos ao Nadal, resulta bonito (moi á francesa) e todo o cómodo que permiten as circunstancias.

 Picoteamos unha táboa de degustación pequena (catro variedades con cantidade suficiente de cada unha para o que é unha boa proba) acompañada dun viño (Ébano) e unha sidra galega artesanal en botella individual; de pincho, unha quiche de cogomelos moi saborosa e de prezo 10,5€.

Gustounos, moito. Queda rexistrada para calquera momento que pasemos por alí ou para eses días nos que o caixón dos antollos se centra no queixo.

Quesum

Avenida das Camelias 121

36211, Vigo

986 415 315

ventas@quesum.es

Web

GPS: 42º 13.458' N, 8º 43.795' W

comidas de nadal

Hoxe refírome ás regularmente chamadas comidas de empresa, non ás outras, ás familiares, a esas nas que todos temos que lidiar co noso particular cuñado, xenro ou sogra (e afortunados daqueles que aínda poden facelo!)
A miña non é ningunha empresa, é un centro educativo, un instituto da ESO.
Mágoa que cada vez máis, desde fóra, pero, parvos de nós, algúns tamén desde dentro, estamos mercantilizando a educación (a sanidade, a cultura…) de xeito que estamos a reducir os centros de ensino a unha simple cuestión de rendibilidade e clientelismo.

Nesta ocasión, e aproveitando a proximidade, baixamos ata Caminha, ao Muralha de Caminha. Tiña moitas e moi boas referencias e vaia por diante que non me decepcionou en absoluto. 
Eramos soamente oito (de máis de trinta, é unha parte do prezo que hai que pagar pola industrialización do ensino: esnaquiza os claustros) e iamos con mesa reservada pero sen máis, sen concertar nin menú nin prezos.

Comezamos por uns entrantes portugueses co necesario chisco á terra: gambas con allo, pataniscas de bacalhau, empanadillas de carne. Máis que correcto: boa elaboración e, sobre todo, acabados de facer no momento.
Para os pratos principais houbo case de todo: variedade de bacallaos (con broa, á brasa, especial da casa), carnes brasileiras (picaña) e mesmo lombiños con mollo de cogumelos.
Creo que catei de todos os pratos e a cada cal mellor.
O meu era o bacallao Muralha (ao forno, cunha capa de queixo fundido por riba, algunha gambiña entre o queixo e o bacallao, e de acompañamento puré de pataca); realmente especial; por momentos lembroume ao mítico bacallao do Napoleón de hai quince anos.

 

 

  

Para as sobremesas tamén un pouco de todo: algún xelado, mousse de chocolate, ananás, mazá asada, torta de bolacha… Tampouco neste apartado houbo queixas: todas as sobremesas desapareceron dos pratos como por arte de maxia.
Bebimos con auga e tres botellas de Chamine (Alentejo 2013, bo viño de tipo medio ou medio-baixo, recomendable, saboroso, con certo corpo, moi goloso); tomamos cafés e pagamos 24€ por cabeza.
Gustoume. Tanto como para repetir en calquera momento. Está aí ao lado, o local é moderno e luminoso (sen pretensións pero en perfecto equilibrio), a atención excelente, as vistas sobre A Guarda marabillosas, o paseo por Caminha para facer a dixestión inmellorable… e a comida é comida portuguesa de sempre a prezos tamén de sempre (por certo: local clásico de doses e meias doses, dos que máis ao norte xa case non quedan; salvo que sexas un campión –como o noso compañeiro Ángel cos seus lombiños– diría que tires polas medias racións ou pola ración completa só se é para compartir entre dous).

Restaurante Muralha de Caminha
Rua Barao de S. Roque 69
4910-128. Caminha
(351) 258 728 199
E-Electrónico
Web
Facebook
GPS: 41º 52.682’ N,   8º 50.371’ W

vivir o rural

Ultimamente vexo por aí unha campaña publicitaria que anima aos galegos a irmos vivir ao rural.
Pregúntome a onde temos chegado se a vida no rural necesita de vendedores que a oferten a prezos de semana fantástica.
Pregúntome quen será o primeiro político-pensante da susodita campaña que dea o paso e predique co exemplo.

Os que hai algo máis dun ano pasaron de preguntas e predicamentos foron Marta e Roberto (Roberto Filgueira –Grupo Nove– e Marta Fernández). Coñecéronse nos fogóns do NH de Vigo, colaboraron no proxecto ‘Eido da Leña’ e, fieis a un xeito de entender este estraño mundo no que nos toca vivir, romperon con el e acabaron en Boqueixón para tentar facer realidade todo un proxecto de vida.

A nivel profesional o proxecto leva por nome ‘O Balado’ (Casa Labrega) e, dalgún xeito, procura concretar na práctica o ideal de regreso ás orixes, ao rural, a ese produto –como quen di– acabado de apañar da horta; a unha cociña sinxela, próxima, natural, directa, amparada por unha esmerada técnica acumulada ao longo de 20 anos de experiencia.

 

Casa familiar no medio dunha ampla horta ao pé do Pico Sacro, co seu hórreo, co columpio colgado da póla da árbore, coas maceiras a florecer cando lles chega o tempo, coas pitas sempre a peteirar por aquí e acolá…
Comedor pequeno, branco, sen estridencias, acolledor á calor da lareira, con toques mínimos, pero efectivos, dese mundo labrego –e familiar, e algo bohemio– ao que Marta e Roberto se apuntaron.
Trato excelente. Cres ser amigo a compartir pitanza no comedor da familia… pero sen familiaridades vacuas, cunha preocupación permanente pola túa satisfacción, porque todo estea ben, porque ti esteas a gusto. E todo iso con total naturalidade, sen forzar poses, sen remilgos, sen brides ao vento…

A partir dunha carta anunciada en pizarra enriba da cheminea (oito entrantes, oito pratos fortes e dúas sobremesas), atopamos tres menús en progresión crecente de contundencia. Un Paseo polo Balado (tres entrantes, un prato e sobremesa, 22€), unha Viaxe polo Balado (6 entrantes, unha carne a elixir e sobremesa, 30€) e a Travesía polo Balado (seis entradas, dúas carnes e dúas sobremesas, 40€).
Optamos pola proposta intermedia, a Viaxe, non sen antes garantirnos unha proba da segunda sobremesa.
Para acompañar a viaxe, unha Quinta das Bágeiras, bruto nature rosé portugués (Bairrada) que, sen saír de nai nin esnaquizar petos, acompaña á perfección todos os bocados. Adega discreta en números, pero suficiente e apta para acalar a maioría das esixencias.

A viaxe comeza por un Sashimi de vieira, pasa polo berberecho en zume de grelo de Boqueixón, as croquetas de cacheira e o buñuelo de bacallao, o badexo marinado,o foie con froita e módena e, xa por fin, as fabas de Lourenzá con chourizo e orella.

A vieira, exquisita; o buñuelo, excepcional, as fabas… En fin, a cada bocado, algo mellor que opinar. Sen embargo, e creo que coincidimos os catro da mesa, o punto álxido dos entrantes estivo no badexo. Pola sorpresa, pola novidade, polo sabor, pola textura, porque resultou un bocado realmente único, dos que levas no padal por moito tempo.

Para as carnes compartimos (dous a dous, como manda a anfitriona) o Año de leite galego e o Bacoriño de Ofelia, asados no forno de leña. Persoalmente decántome polo bacoriño, pero é cuestión de gustos. As patacas fritidas que acompañan á carne, o único lunar da comida; estando boas, non alcanzan o nivel do resto da proposta.

A sobremesa principal, o Coco con maracuiá, e para probar, un chupito de feixoa co Arzúa-Ulloa. Os dous ben cremosos, de alto contraste, moi ben ensamblados.

 

O prezo, o prometido, nin máis nin menos, 33€ bebidas incluídas (por certo, a relación calidade-prezo do espumante, magnífica).
Resulta unha pequena paliza para os que viaxamos de Vigo –de todas todas hai que deixarse guiar polo GPS– pero compensa con creces todos os esforzos.
Volveremos. Seguro. (E levaremos anotado o tema das anguías).

O Balado (Casa Labrega)
Roberto Filgueira 
Ardesende 3, Codesedo.
Boqueixón. 15881 (A Coruña)
639 893 749
657 290 362
Localización en Mapas de Google
GPS: 42º47’52.0”N  08º24’11.0”W
Web
info@obalado.com

valores seguros

Disque na sociedade actual un dos poucos valores seguros que permanecen inalterables ao paso do tempo é a familia.

Na ponte do Pilar, e sendo fieis aos valores da tradición, organizamos en Vigo unha xuntanza de curmáns Lacaba.
A min, que estou de prestado, de consorte, e recoñecendo que non, que non foi masiva,  deume a impresión de que si, de que os que estabamos pasámolo moi ben…
O que si podo garantizar é que o que foi comer, comemos francamente ben.

Tanto para a cea do sábado como para a comida do domingo tiramos por valores seguros. Por dous deses restaurantes que están aí, aos que non vas cada mes e ás veces nin cada ano… pero que sabes que podes botar man deles para un compromiso especial, que non van decepcionar.
Como a familia.

A cea do sábado foi fotocopia da de hai dez anos: en Canido, no Basilio, empanadas (de xoubas e de zamburiñas, por certo, exquisitas, das máis ricas en quilómetros á redonda), unhas luriñas fritidas cun aire de cebola, arroz de lumbrigante e cañas, filloas (nata, mel e chocolate negro fundido) e torta de queixo.

 

 

Viños (branco albariño e tinto Ribera, un Romántica, crianza de 2011 que me gustou moito), cafés e chupitos: pagamos 38€ por persoa (prezo que, para a calidade do produto, a elaboración, as cantidades  e os tempos que corren, pareceume excelente).
Sen ningún tipo de dúbida respondeu con creces á nosa confianza de ‘valor seguro’

O festa do marisco deixámola para o domingo.
E para que fose completa desprazámonos ata a Centoleira, en Beluso.
Tamén un pincho de empanada (neste caso mestura de millo e centeo), unhas tostas de paté de mexillón, uns mexillóns en vinagreta… e sobre todo a enorme cesta de marisco. Camaróns, cigalas, nécoras, lagostinos e caranguexo real.
Todo de primeira, directamente do viveiro á cazola con auga de mar, no seu punto exacto de cocción e sal… Todo un festín.

 

A min, perosalmente, isto do caranguexo real non che me acaba de convencer (disque as comparacións son odiosas, pero neste caso hai que facelas, simplemente, por alusións: o caranguexo real queda a medio camiño –en ambos casos coas de perder– entre a centola e o boi; non goza da delicadeza e o sabor daquela, pero tampouco da intensidade e a consistencia deste).
En fin, fóra o caranguexo (a centola está en veda), a cesta de marisco é moi, moi recomendable.

   

Logo, quen máis quen menos xa sen forzas, un abadexo á tella que a pesar da saturación dos sentidos pareceume certamente moi rico.

Para as sobremesas, un combinado de doces para sacar o himpo a calquera –e facer oco onde non o había–: empanada de mazá, bolo de chocolate, torta de améndoa e torta de queixo ao forno, todo regalado ben con viño do Porto ou ben con viño brano doce de Alicante.

 

Co viño (Bouza do Rei), os cafés e os chupitos (cando puidemos poñernos de pé para dar un paseo polo porto de Beluso pasaba ben das 7), dicía que pagamos 55€ por cabeza. De novo seguridade e garantía a un prezo ben apetecible.

Restaurante Basilio-Toralla
Praia de Canido 217
36390 Vigo
986 490 061
902 303 353
web
GPS: 42º11’35,2”N  08º47’51,6W

Restaurante A Centoleira
Praia de Beluso 28
36937 Bueu
986 323 481
639 707 038
web
xulio@acentoleira.com
GPS: 42º19’57,4”N  08º48’00”W