a cociña galega con cunqueiro

Non descubro as especias ao afirmar que a Cocina Gallega, de Cunqueiro e Araceli Filgueira, é, para min, moito máis que un libro, diría que chega ao nivel da icona, ‘o’ libro da cociña galega. (Icona: parte dun todo que, como símbolo que ten unha semellanza formal co todo, chega a representalo).

    

A nosa é unha cuarta edición de Everest, do ano 1985.
O pobre está moi gastadiño de tanto uso, de tanto servizo polo ben común, de tanto papel que hai entre as sus follas con vellas receitas ás veces non se sabe moi ben nin de que nin de quén.
Estamos no ano do centenario de Álvaro Cunqueiro.
O Consello da Cultura Galega está a organizar todo tipo de actos para conmemoralo.
Unha das vertentes fundamentais da escrita de Cunqueiro é, sen dúbida algunha, a gastronómica: de libros temáticos, de colaboracións en prensa, das pinceladas que asoman en toda a súa narrativa.

A Cociña Galega con Cunqueiro é unha inciativa do CCG na que un feixe de bos restaurantes espallados por toda Galicia, e a partir do mes de xuño, ofrecen no seu menú algún dos pratos que forman parte do imaxinario gastronómico de Cunqueiro; dependendo das circunstancias serán recetas textuais, adaptadas ou reinventadas.
As persoas que soliciten algún destes pratos cunquerianos serán obsequiados cun exemplar do libro Na mesa con Cunqueiro: Antoloxía gastronómica e literaria, do blogastrónomo Miguel Vila (Colineta).

Por certo, ‘pido’ prestada a imaxe coa portada do libro a outro blogastrónomo de pro, Manolo Gago (Paparotas & Co/Capítulo 0), que non por casualidade é o responsable e alma mater do proxecto.
Por non facer feos dicindo algúns dos restaurantes que a día de hoxe están á mesa con Cunqueiro (o feo sería polos outros, polos que quedarían fóra), abonda con dicir que están presentes todas as grandes asociacións de restaurantes e cociñeiros de Galicia: Amigos da Cociña Galega, Galicia Gourmand, Grupo Nove, Grupo Lareira, Xantares, Club Gastronómico Rías Altas e Asociación Gastronómica Comp&Go.

Toda a información na páxina do Consello da Cultura Galega.

confirmación: de novo en misturas

Un día pode ser sorte ou casualidade. Dous xa non.
Volvemos a Misturas (Restaurante Tapería Misturas) esta vez con Luz e Luis.

    

Nunha comida bastante máis formal que a primeira (con viño e con primeiros e segundos nítidos) confirmamos as moi boas primeiras impresións.

    

Ensalada morna de vieiras, pan de cristal, linguado recheado de vieira, manitas de porco con puré, cañas de crema. O prezo na liña da primeira vez: algo menos dos 35 euros por comensal.

    

Por certo, o viño foi un Alcouce, barrica de 2009; un Ribeira Sacra das terras de Trives que me gustou moito. Claramente na liña dos bierzos de gama media e novo cuño polos que teño unha especial predilección.

porque sen galego non hai galegos…

Neste 17 de maio pouco máis hai que dicir.
A cultura, no seu sentido máis amplo, é o elemento aglutinante e ao mesmo tempo diferenciador dun pobo.
Cultura é tradición. E tamén literatura, e gastonomía, e música, e danza, pintura, escultura, xogo, oficios, … E por riba de todo é lingua.
O día que desapareza a nosa lingua, o galego, deixaremos de existir os galegos; todos, sen execpción, os que así o queren e prentenden con teimosía, pero tamén nós, os que nos resistimos, pasaremos a ser gallegos.
Claro que a afirmación podería ser en versión reversible: sen galegos (e, ollo, máis que por nós estou a falar para eles, os gallegos), o galego está condenado á desaparición.
Para dar color a este 17 de maio traio as fotografías dos traballos-murais que elaboraron os centros de ensino do concello de Cambados arredor de Lois Pereiro.

    

   

        

casa pintos e o albariño o montiño

Di a voz popular que cando o río sona…
Hoxe soubemos porque os ríos todos do Salnés levan a sona de Casa Pintos.

  

Casa Pintos é un bar de toda a vida, de mariñeiros e para mariñeiros, na parte menos visitada e máis auténtica da turística Cambados, no miolo do porto de Santo Tomé.
Hoxe, despois de roldar de boca en boca, chegan aquí xentes mesmo desa fábrica de pesadelos que é o Hollywood de Gwyneth Paltrow. E logo a actriz vai por aí facendo patria... (Ver)

Estamos ante un local clásico, nunha ruela perdida típica de bisbarra de porto de mar, estreita, sen beirarrúas e algo encostada. Porta de aluminio, chan de baldosa, moita madeira e paredes agochadas detrás de carteis que publicitan os indiscutibles encantos de Cambados, o viño embotellado pola familia e os reis indiscutibles da casa: as ostras e as zamburiñas.

  

A carta é tan suficiente como típica; mariscos (con presenza destacada de toda a familia dos bivalvos da ría de Arousa), polbo, empanada, ensaladas, tortillas, peixes (pescada, bacallao, raia…), algunha que outra carne sen moita pretensión. Logo, pegado nunha esquina da carta base, un papeliño co que trae a marea do día, hoxe en concreto, cigalas, acedías e pixín.
Viño albariño da casa, embotellado, en botella pequena (5 euros): O Montiño. Cumple co seu obxectivo de xeito bastante máis que decente.
Pedimos unha ducia de zamburiñas, Carmen acedías e eu a raia en caldeirada. Por conta da casa traen uns mexillóns; non están na carta pero seica llos veñen de regalar para a familia e como, polo momento, estamos unicamente nós no comedor…

A este paso acabarei afeccionándome aos mexillóns. Aínda mornos, cunha pinguiña de limón están para comelos. Grandes, gordos e saborosos.

  

Neste local tan típico as zamburiñas rompen o tópico; resultan ser ao forno: un fondo de cebola, a zamburiña e por riba pan raiado. Están fantásticas; non me extraña que movan montañas que chegan aquí só por elas.

A acedía (unha, de ración) á prancha e con pataca cocida cun aire de aceite de oliva. Afeitos á acedía pequena, das que tomas media ducia e quedas tan pancho, esta grande resulta igual de rica; loxicamente máis carnosa, gaña en sabor pero perde naquilo de chuchar nas espiñas. Ben preparada, moi rica.

  

Da raia avísannos de que unicamente queda unha ración. Resulta que non vale calquera, que ten que ser raia macho e sufrir todo un proceso de preparación antes de acabar na pota. Así está como está. Autenticamente excepcional. Claro que tamén axudan a pataca e a allada, as dúas nun punto maxistral.
As sobremesas frouxean un pouco. Flan, torta de queixo e xelados. Xa que quedamos ben e o doce non aporta moito, decidimos pasar directamente á conta.
Pagamos 46 euros, 23 por cabeza. Coido que non está nada mal.

Para facer a dixestión, aquí cómpre unha pequena andaina polo paseo marítimo e unha visita á torre de san Saturnino.
Globalmente estamos ante un dos avantaxados da cociña tradicional dentro do Salnés. Sen dúbida para ter en conta se queremos regalarnos unha homenaxe galega. Atendendo á miña propia referencia, creo que non tardaremos moito en volver.
Casa Pintos
Montiño do Medio nº 14
Porto de Santo Tomé
36630 Cambados
986 542 435 begin_of_the_skype_highlighting            986 542 435      end_of_the_skype_highlighting
GPS: 42º30’30”N  8º49’03”O 
Localización en Mapas de Google

luis meléndez e os bodegóns

Para un afeccionado sempre é causa de motivación a busca de puntos en común entre as súas distintas afeccións.
Nalgún momento (Cociña… Cociñas… Cales… Cantas… Unha… Todas) xa utilizaba pinturas de bodegóns para ilustrar a miña teoría de que, como na arte, podemos enfocar a cociña desde moi diversos puntos de vista sen presupoñer a supremacía dun estilo sobre outro.
Naquel momento respaldaba a hipótese coas palabras de Dani García (Restaurante Calima, Marbella), baseadas noutras anteriores de Ferrán Adrià confirmando que só existen dous tipos de cociña: a mal feita e a ben feita.

   

España ten dado algúns dos mellores pintores de ‘natureza morta’ da historia, en especial no barroco, séculos XVII e XVIII, auténticos séculos de ouro da pintura de bodegóns de alimentos.
A colección de bodegóns do Museo do Prado é, sen dúbida, das mellores, se non a mellor do mundo. Van der Hammen, Sánchez Cotán, ou os propios Zurbarán –pai e fillo-, forman parte relevante da historia da pintura española.

Bodegón. Francisco Zurbarán. Prado

Anaco de salmón, limón e tres xerras. Luis Meléndez. Prado

Bodegón de caza, hortalizas e froitas. Sánchez Cotán. Prado

Obras como Bodegón de Zurbarán, Un anaco de salmón, un limón e tres xerras de Meléndez, ou o Bodegón de caza, hortalizas e froitas de Sánchez Cotán figuran entre as máis visitadas e mellor valoradas do museo do Prado.
Luis Egidio Meléndez (Nápoles 1716, Madrid 1780) é un deses casos típicos de artista que morre na máis absoluta indixencia mentres hoxe sería multimillonario con só vender algúns dos seus bodegóns.
Trátase de bodegóns elaborados cunha técnica moi rigorosa e estilo realista; as composicións, normalmente, son sobre fondo neutro; composicións sinxelas, de poucos elementos moi ordenados; perfección en detalles e texturas resaltados cun gran dominio do clarescuro.

Ostras, allos, ovos, perol e xerra. M. do Prado

 
Ameixas, béveras, pan. M. do Prado

Bodegón. M. do Prado

Bodegón con caixa de xelea, rosca de pan, enfriador con botella, salvilla de prata e vaso

Bodegón con ameixas, cereixas, queixo e xerra